Madam ...shoe shoe!

Παπούτσια!Η μεγάλη αγάπη των γυναικών-μετά το μεγάλο τους έρωτα!Αδυναμία θηλυκού γένους από τα βάθη της αρχαιότητας μέχρι τις μέρες μας που οι ποσότητές τους στην ντουλάπα τους υπερβαίνουν τον όγκο της.Αδυναμία τεράστια,γοητευτική,γλυκιά και σέξι που κάνει τους άντρες να αγκομαχούν στα τεράστια ποσά(συνήθως)που πρέπει να βγάλουν από το πορτοφόλι τους ικανοποιώντας κρεβατομουρμούρες και ορμονικές ανασφάλειες.Χαρακτηρίζουν και αποθεώνουν τη φινέτσα του φύλου,αποδεικνύουν στοιχεία χαρακτήρα και ακολουθούν πιστά την αναλογία μεταξύ ποσότητας και δύναμης..όπως και να το κάνουμε..ο επίμονος ήχος του δωδεκάποντου στην έρημη γειτονιά τις βραδινές ώρες...πάντα είναι μυστηριώδης και διεγερτικός!

Παπούτσια παντού..μεταναστεύουν από τις ντουλάπες,ασφυκτιούν στις παπουτσοθήκες και βρίσκουν καταφύγιο κάτω από κρεβάτια,πολυθρόνες,καναπέδες και τραπέζια.Ακόμη και πάνω στο χαλί ως συνέχεια μιας νύχτας που το ερωτικός πάθος δεν έχει χρόνο για τακτοποιήση...Παπούτσια στην είσοδο του διαμερίσματος όταν τα ατέλειωτα "πάνω -κάτω" της Ερμού προκαλούν ένα αβάσταχτο πόνο,όταν οι 4-5 ώρες ορθοστασίας σε ένα club φαντάζουν η εβδομάδα των παθών για τα πόδια και όταν στο πρώτο ραντεβού πρέπει να ορθοποδήσουμε πάνω σε θεϊκά ύψη και μέσα σε φορέματα που κόβουν την ανασα για να γοητεύσουμε το νεαρό με το αινιγματικό χαμόγελο που απλά θέλει να κλέψει το δικό μας..

Η ζωή μιας γυναίκας ξεκινάει με τα παπούτσια!'Ολες θυμόμαστε όταν η μαμά μας αγόρασε τα πρώτα  ροζ πουά γοβάκια για να δείχνουμε βασίλισσες μέσα στο καρότσι.Κάναμε τα πρώτα βήματα φορώντας χρωματιστά καραμελένια παπουτσάκια που ταίριαζαν τέλεια με τα άσπρα με φιογκάκια καλτσάκια μας!Τρέξαμε γρήγορα με τα αγαπημένα μας ροζ Barbie αθλητικά που φώτιζαν χωρίς σταματημό σε κάθε μας βήμα.Φορέσαμε γεμάτες περιέργεια τις μαύρες γόβες της μαμάς και σταθήκαμε μπροστά στον καθρέφτη κάνοντας πασαρέλα σαν πραγματικά μοντέλα..και έτσι μεγαλώσαμε!Ανάμεσα σε ατέλειωτα παπούτσια..τα γοβάκια και τα αθλητικά με τα φωτάκια διαδέχτηκαν τα εκνευριστικά άσπρα σαν το χιόνι πάνινα που μας αγόρασε ο μπαμπάς θέλοντας το κοριτσάκι του να περπατάει άνετα..μετά οι ριγέ,πουά,καρό και μονόχρωμες σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου μπαλαρίνες...τα πράσινα,κόκκινα,μοβ και γκρι All star που χιλιογράψαμε,χιλιοτρυπήσαμε,χιλιοζωγραφίσαμε,ράψαμε καρδούλες και φιογκάκια μετατρέποντάς τα σε κινητά ημερολόγια μιας εφηβικής ηλικίας που μεταφέρουν εις τους αιώνες τους αιώνων φιλίες,αγάπες και στιχάκια ερωτικά...και τέλος...ο γυναικείος οργασμός των παπουτσιών...τα λατρεμένα δωδεκάποντα !Κάναμε καιρό να μάθουμε να τα περπατάμε και άπειρες πρόβες στους διαδρόμους του σπιτιού κάνοντας το γείτονα έξω φρενών..όταν όμως καταφέραμε να βρούμε την ισορροπία μας εκεί πάνω,βλέποντας από ψηλά ό,τι από μικρές ονειρευόμασταν,νιώθοντας το σώμα λεπτό,τις γάμπες να σφίγγουν και τους γλουτούς να ορθώνονται...ε ναι!η ευτυχία μας ήταν ήδη εκει!και ήταν όλη δική μας!

Και πόσο αντιπροσωπευτικά είναι τα παπούτσια για τα χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία μιας γυναίκας!Τα χρώμα,το σχέδιο,το ύψος τακουνιού,το είδος και ο τρόπος που χορεύει μέσα στην ερωτική φαντασία ενός άντρα είναι μικρά στοιχεία από το είναι κάθε γυναίκας συμβολίζοντας την προσωπικότητα, το δυναμισμό και το ρομαντισμό της.Αθλητικά για γυναίκες ενεργητικές,δυνατές,άνετες και σίγουρες για τον εαυτό τους..flat για ήρεμους χαρακτήρες που δε θέλουν να προσγειώνονται απότομα από τα ψηλοτάκουνα,ψηλές,χωρίς ανασφάλειες και κοριτσάκια του μπαμπά...σταράκια για κορίτσια εναλλακτικά,με καλλιτεχνικές ανησυχίες,έτοιμα να διασχίσουν ακόμη και τα πιο βρόμικα στενά στης Αθήνας και να απλώσουν τα πόδια τους στις καρέκλες του κυλικείου αρνούμενες να συμβιβαστούν με τον κανόνα που θέλει τη γυναίκα γατούλα και όχι αντράκι...και τέλος ψηλοτάκουνα για γυναίκες αισθησιακές που θέλουν να διαταράξουν τα αντρικά μυαλά με τη μακρόστενη καμπυλωτή φιγούρα τους και τη φαντασίωση που μόνο μια γόβα στιλέτο μπορεί να προκαλέσει..

Τα παπούτσια τελικά είναι τρόπος ζωής και σκέψης των γυναικών..το οξυγόνο της θηλυκότητάς τους και η πινελιά τους πάνω στη μοναδικότητα του φύλου που η φύση απλόχερα και ακατέργαστα προσέφερε. Κι όσο κι αν η κρίση χτυπά τις πόρτες και τις ντουλάπες μας,κι όσο κι αν οι σύζυγοι παραπονιούνται για την  αδηφαγία των γυναικών σχετικά με τη λατρέια των υποδημάτων κι όσο κι αν οι οίκοι μόδας ψηλούναν τα τακούνια σε εβερεστικά μεγέθη..ένα είναι σίγουρο... κάθε γυναίκα..ψηλή,κοντή,λεπτή,καμπυλωτή,άσπρη,μαύρη,μελαχρινή,ξανθιά,μικρή και μεγάλη..είτε μέσα σε αθλητικά,είτε σε μπότες,είτε σε λιωμένα σταράκια  είτε σε λουστρινένιες γόβες...ποτέ δε θα σταματήσει να περπατάει μέσα σε αυτά ακόμη και με χείλη δαγκωμένα από τον πόνο..νιώθοντας ελεύθερη,ευτυχισμένη,δυνατή,όμορφη,γοητευτική και πανέτοιμη.....να αγοράσει το επόμενο ζευγάρι!

Κάσπερ,αγάπη μου!

Φαντάσματα!Ποιος τα είδε-μάλλον δεν τα είδε- και δεν φοβήθηκε!Πάντα κοιτάω το κρεβάτι μου πριν κοιμηθώ...κι αν κρύβεται κανένα τέρας από κάτω?Η ώρα είναι 3 τα μεσάνυχτα και κάθομαι στο κρεβάτι  μπροστά από το laptop...έχω κλείσει τα φωτά και το μόνο που φαίνεται είναι το μικρό κεράκι κάτω από τον καθρέφτη και η οθόνη του υπολογιστή.Κανονικά σε ένα τέταρτο το σπίτι πρέπει να έχει γεμίσει με μικρά ανθρωπάκια ντυμένα με άσπρα  σεντόνια που πετούν ανέμελα στην σκοτεινή ατμόσφαιρά του  και κάνουν γύρους μέχρι να σβήσουν το κεράκι.Είμαι ανυπόμονη..μετά τη χθεσινή τρομάρα όλων μας όταν ο καθένας εξιστόρησε τη δική του τρομακτική ιστορία και το φόβο που πήραμε όταν η μεγάλη εξώπορτα της πολυκατοικίας έτριξε απειλητικά, αποφάσισα να αντιμετωπίσω την παιδική μου αυτή φοβία!Πήρα κοντά το κινητό μου,μία κάμερα,το αγαπημένο μου αρκουδάκι για αγκαλιά και προετοιμάστηκα ψυχολογικά ...Που θα πάει..ένα τέταρτο ειναι,θα περάσει!

Η ώρα περνάει βασανιστικά..οι δείκτες του ρολογιού κινούνται αργά και σταθερά σαν κάτι να τους εμποδίζει.Πίστευα πως το δευτερόλεπτο έχει απειροελάχιστη σημασία στο ατέλειωτο καθημερινό χρονοδιάγραμμα,όμως τώρα βρίσκομαι ακόμη στο πρώτο λεπτό αναμονής...Παρατηρώ τις σκιές του δωματίου όπως κινούνται πάνω στους τοίχους,τα επίπλα και τα παράθυρα..το κεράκι τρεμοσβήνει,λες και κάποιος απαλός άνεμος το αγγίζει και το βαρύ πέπλο της νύχτας θέλει να έχει κυρίαρχη θέση στο δωμάτιο.. Ησυχία..το μόνο που ακούγεται είναι το θρόισμα των φύλων και το παλιό πατζούρι που τρίζει...Οι ήχοι της φύσης έχουν εξαφανιστεί σαν να προετοιμάζεται όλη η ατμόσφαιρα για την είσοδο των πνευμάτων στο γήινο κόσμο..τρομακτική γαλήνη..ο ήχος του ρολογιού ακούγεται αχνά και ο αντικατροπτισμός της φλόγας στον καθρέφτη παγώνει.. έτσι απλά...

3:02..μόνο δύο λεπτά πέρασαν..κι εγώ κάθομαι στην ίδια θέση..ακίνητη και αμίλητη..με το βλέμμα προσηλωμένο στο κενό..μόνο η μνήμη μου διαταράσσει την πλαστικότητα των πραγμάτων..ξεφυλίζει σελίδες του παρελθόντος στο βιβλίο της ζωής..χρόνια πριν..τότε που μαζευόμασταν όλοι μαζί σε στενά σκοτεινά σοκάκια του χωριού και παρατηρούσαμε τις νυχτερίδες που πετούσαν μέσα σε παλιά γκρεμισμένα σπίτια..Πλάθαμε με το μυαλό μας και όσα είχαμε ακούσει, ιστορίες για φαντάσματα,στοιχειωμένες γειτονιές με φωνές,πνεύματα που ζητούσαν εκδίκηση και νεκρά παιδιά που απαιτούσαν επαναφορά στον κόσμο των ζωντανών..οι πιο γενναίοι πήγαιναν στο νεκροταφείο,τότε που το φεγγάρι ήταν μεγάλο και φώτιζε το δρόμο τους..καθόταν πάνω από τα μνήματα και περίμεναν να δουν μια σκιά,να ακούσουν μια τρεμάμενη φωνή,να νιώσουν το άγγιγμα μιας αόρατης παρουσίας..Φόβομουν τότε,πολύ φοβόμουν..ποτέ δεν εκλεινα τα φώτα στο δωμάτιο πριν κοιμηθώ,ποτέ δε σηκωνόμουν το βράδυ να πιω νερό μήπως διασταυρωθώ τυχαία με τα περίεργα αυτά πλάσματα..κι όταν ο ήχος από τη βρύση που τρέχει,από τους λύκους στο βουνό και από το χαλασμένο πατζούρι του διπλανού σπιτιού διατάρασσαν την ησυχία της νύχτας..έμπαινα κάτω από το πάπλωμα,έκλεινα τα αυτιά μου και ευχόμουν η νύχτα να τελειώσει γρήγορα....

Ακόμη το τέταρτο δεν έχει περάσει.Αποφασίζω να σηκωθώ από το κρεβάτι.Στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη.Κοιτάζω το είδωλό μου.Η όψη μου είναι τρομακτική με το λιγοστό φως του δωματίου..τα μάτια μου ανήσυχα,απορημένα,φοβισμένα..Δεν είμαι ίδια όπως όταν αντικρύζω το πρόσωπό μου τις ώρες που το φως του ήλιου διεισδύει βασανιστικά στο δωμάτιο υπερνικώντας ακόμη και τις βαριές κουρτίνες..ίσως φταίει η αγωνία μου,ίσως η κούρασή μου λόγω περασμένης ώρας,ίσως η παιδική μου φοβία για τα φαντάσματα..και τότε βλέπω ένα..και άλλο ένα..και από δύο γίνονται 3 και 4 και καλύπτουν όλη την οπτική επιφάνεια του καθρέφτη..είναι πολλά,στέκονται απειλητικά πάνω μου,δίπλα μου,τυλίγονται μέσα στα μαλλιά μου και κάνουν γύρους το σώμα μου...Δεν είναι άσπρα,δε φορούν σεντόνι,δε κάνουν περίεργους θορύβους..είναι παλιές γνώριμες εικόνες,πρόσωπα,σκέψεις,γεγονότα που έχω συναντήσει σε ένα παλιό μονοπάτι του χρόνου....είναι τα δικά μου φαντάσματα....

Όλοι μας έχουμε φαντάσματα...ζούμε σε μία πόλη που τα φαντάσματά της είνα περισσότερα από εμάς..στοιχειώνουν τη ψυχή μας,κρύβονται για πάντα εκεί και εμφανίζονται απότομα διαταράσσωντας την ηρεμία της καθημερινότητας θέλοντας να ασφαλίσουν την ύπαρξή τους..Πρώην φίλοι,σύντροφοι,συνεργάτες,υποσχέσεις που δε τηρήθηκαν ποτέ,λόγια που άγγιξαν τη γοητεία του ψέματος,ανεκπλήρωτες επιθυμίες και ανάγκες,παλιοί έρωτες που διαγράφηκαν με ένα κουμπί του κινητού,παλιές αγάπες που ποτέ δεν απέκτησαν την υπόσταση του πραγματικού,τύψεις και ενοχές,αποτυχίες που θελήσαμε να σβήσουμε,όνειρα και ελπίδες που κατέρρευσαν,καφέδες που δεν ήπιαμε ποτέ,τηλέφωνα που δε σηκώσαμε,χαμόγελα που δε χαρίσαμε όταν υπήρχε ανάγκη..όλα είναι εκεί..γεμίζουν το στοιχειωμένο σπίτι της ψυχής μας και μας φορτώνουν με ένα βάρος ασυνείδητο και αδικαιολόγητο..κρύβονται καλά..όταν όμως η ευτυχία των στιγμών μας,τα όνειρά μας και η αφέλεια της χαράς μας οδηγούν έξω να τα γιορτάσουμε,τότε βρίσκονται εκεί..στα πιο τυχαία σοκάκια της μεγαλούπολης,στα πιο ασυνήθιστα μέρη,στις πιο απρόβλεπτες εικόνες,στις αινιγματικές συμπτώσεις της καθημερινότητας που μας τραβούν πίσω στα αναπάντητα ερωτήματα του τότε...

Όλοι μας ζούμε με τα δικά μας φαντάσματα λοιπόν..δε φεύγουν..μόνο εξαφανίζονται προσωρινά..Η ψυχή μας κουβαλά σε κάθε μικρή μας στιγμή,ανάγκη και επιθυμία ένα μικρό κομμάτι του τότε άλλοτε γιατί ποτέ δεν απαντήθηκε κι άλλοτε γιατί δεν έπρεπε να απαντηθεί.Βιώνουμε καθημερινά το φόβο της εμφάνισής τους στην ηρεμία του σήμερα και διστάζουμε να τα αντικρύσουμε στα μάτια όταν τα βήματά μας μάς οδηγούν σε εκείνα..Φαντάσματα του παρελθόντος..φαντάσματα της ψυχής και του μυαλού..φαντάσματα που όσο ακίνδυνα κι αν φαίνονται, η θύμισή τους,η συνάντησή τους και η αόρατη παρουσία τους μας γεμίζει ανασφάλειες,άγχος και μια ατέρμονη καχυποψία...φαντάσματα που κυκλοφορούν στα μονοπάτια του μυαλού μας και στοιχειώνουν αποφάσεις και σκέψεις μας...

Τα φαντάσματα της ψυχής μας είναι περισσότερο επικίνδυνα σε σχέση με τα άσπρα τερατάκια της αθώας παιδικής ηλικίας που φτερούγιζαν στην φαντασία μας..τα φαντάσματα του τότε δεν κυκλοφορούν μόνο το βράδυ αλλά φέρνουν βόλτες το μυαλό μας κάθε ώρα και κάθε στιγμή επηρεάζοντας  τα όνειρα του παρόντος...κουβαλούν φοβίες και ενοχές,ανεξίτηλα χαραγμένες στο δέντρο της πνευματικής μας ζωής...δεν φεύγουν εύκολα...θέλει προσπάθεια,δύναμη και θάρρος για να αντιμετωπίσουμε στιγμές του παρελθόντος που φράζουν απειλητικά μια εφήμερη ευτυχία..αρκεί να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη της ψυχής μας,να κλείσουμε τα μάτια σε κάθε φόβο μας,να ανακαλέσουμε ό,τι μας κρατά σφιχτά δεμένους πίσω και να οδηγήσουμε τα παράξενα αυτά πλάσματα στο να εξατμιστούν απαλά στην ατμόσφαιρα της συνείδησής μας χωρίς να αφήσουν κανένα σημάδι ύπαρξης πίσω τους...

'Οσο για μένα...μπορεί το τέταρτο να πέρασε,να ένιωσα τα ψυχικά μου φαντάσματα να με αγγίζουν και να τα πολεμώ,να έσβησε το κεράκι,να έκλεισαν τα μάτια μου κάτω από τις βαριές κουρτίνες του ύπνου,να άπλωσε η νεράιδα της νύχτας το αραχνούφαντο πέπλο της σε κάθε γωνιά του δωματιόυ και να έστειλα τη φαντασία μου να βουτήξει στο μαγικό ποτάμι των ονείρων...όμως εκείνα τα φαντάσματα που απο μικρή φοβόμουν,με τα άσπρα φορέματα και τις τρομακτικές φωνές,με την ανατριχίλα που μου προκαλούσαν σε όλο μου το κορμί και με τις πιο περίεργες συνήθειες δεν εμφανίστηκαν ποτέ!Δε γίνεται 19 ολόκληρα χρόνια να πιστεύω σε αυτά και να μην υπάρχουν...Ραντεβού λοιπόν μέχρι το επόμενο βράδυ στις 3...που θα πάει...ο μεγαλύτερος καθρέφτης που αγόρασα θα τα αποκαλύψει!

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που μοιραστήκαμε τους φόβους μας όταν η πόρτα έτριξε,το κουδούνι της εξώπορτας έκανε περίεργους θορύβους, η σκιά στον τοίχο ήταν διαφορετική και μερικά όνειρα βγήκαν αληθινά....μέχρι την επόμενη φορά που θα εξιστορήσω τις εμπειρίες μου...να έχετε καλούς και ήσυχους ύπνους!

Συνδικα(ιο)λίζομαι...

Είμαστε ό,τι λέμε,ό,τι σκεφτόμαστε,ό,τι τρώμε,ό,τι γράφουμε,ό,τι αγαπάμε και ό,τι δηλώνουμε...είμαστε όμως ό,τι ψηφίζουμε?Οι φίλοι μας,οι απόψεις μας,οι σύντροφοί μας,η οικογένειά μας,οι δηλώσεις μας και οι συνήθειές μας έχουν κάτι μικρό από το εγώ μας..πόσο όμως η ψήφος μας αποτελεί κομμάτι της προσωπικότητας και του εαυτού μας?ψηφίζουμε ανάλογα με ιδέες που μας γαλλουχήθηκαν από την παιδική ηλικία,από προσωπικό συμφέρον,έπειτα από προσεκτική βάσανο συγκυριών και γεγονότων, ή απλά θέλουμε να δηλώσουμε λάτρεις ενός συγκεκριμένου lifestyle αντιγράφοντας στοιχεία που θα μας ταυτίσουν μαζί του?

Από μικρή κλέβοντας εικόνες από τις ειδήσεις των 8,εύκολα πολιτικά άρθρα από την εφημερίδα του μπαμπά και λόγια από κομματικούς τσακωμούς στο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι είχα την αίσθηση πως πίσω από την γοητευτική λέξη του συνδικαλισμού, όχι τόσο της πολιτικής, βρίσκεται βαθιά κρυμμένη η έννοια του δικαίου που αιώνες οι αρχαίοι ρήτορες πάσχιζαν να ορίσουν και να αναδείξουν σε "χρυσές" εποχές της ανθρωπότητας..Μεγαλώνοντας, βιώνοντας την καθημερινή πολιτική προπαγάνδα στην τηλεόραση,στο δρόμο και σε κοινωνικές δραστηριότητες, μαθαίνοντας  αδρά κομμάτια ιστορίας σε βαρετές σχολικές ώρες ,ακούγοντας παλιές ιστορίες εξορίας και απομόνωσης και ζώντας την καθημερινή αγανάκτηση άρχιζα να αμφιβάλλω για το πόσο το να συνδικαλίζεται κάποιος αποτελεί σημάδι τιμιότητας και επιτηδευμένης απλόχερης προσφοράς βοήθειας...σίγουρα όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι μαζί μου...

Βρίσκομαι σε ένα μεταίχμιο ηλικιών..αφήνω πίσω μου τη δεκαετία των πρώτων χρόνων της εκ-παιδευτικής (με όλη την έννοια της λέξης θέλω να πιστεύω) ζύμωσης και των τελευταίων χρόνων της αντιδραστικότητας,της φλεγόμενης ανάγκης για επανάσταση και της γοητείας της πρώτης ψήφου...μπαίνω σε μία δεκατία που η αποφάσεις μου πλέον αντηχούν στην κοινωνία και οι επιλογές μου στον πολιτικό,εργασιακό και οικονομικό τομέα δεν συγχωρούν λάθη αφέλειας και αμάθειας..

Η γενιά μας ζει ένα κρίσιμο σημείο καμπής  της χώρας..σηκώνει το βάρος του οικονομικού χρέους  των πατεράδων,των σπαταλών,των σκανδάλων και την ανέλιξης του αμοραλισμού,της έννοια του "μέσου" και του συμφέροντος...κουβαλά όμως και στην πλάτη της την ηθική συνείδηση των ένδοξων γεγονότων του Πολυτεχνείου,την σημασία της πάταξης ενός χουντικού καθεστώτος και την αναγκαίοτητα της διατήρησης του ελεύθερου,του δημοκρατικού και του ανεξάρτητου..ο νέος σήμερα αμφιταλατεύεται ανάμεσα στη διαγραφή των δυσάρεστων μνημών της προηγούμενης γενιάς και στην ανάγκη υπεράσπισης των αξιών που αυτή κέρδισε..τελικά τι θα κάνει?θα απαλείψει κάθε επαφή με το παρελθόν θέλοντας να μη διαταράξει την ηθική και κοινωνική  ακεραιότητά του ή θα πολεμήσει όλους αυτούς που συνεχίζουν το θέατρο του παραλόγου και του ψέμματος?θα ενδυθεί τη δικαιολογία της πρώιμης και αζύμωτης σκέψης, συνεπαρμένος απο τη δόξα του εμπορικού Lifestyle και της άγνοιας όπως καλά προβάλλεται από εισαγώμενες νοοτροπίες ή θα γίνει φερέφωνο παραδοσιακών παρωχημένων ιδεών πιστεύοντας που αποτελεί την αλλαγή?

Μικρά ερωτήματα με μεγάλες ίσως απαντήσεις..αν όντως υπάρχουν απαντήσεις σε μία γενιά που αρνείται να θυσιάσει 1 κυριακάτικη ώρα να προσέλθει στην κάλπη,να γυρίσει το τηλεκοντρόλ στην ομιλία του πρωθυπουργού,να διαβάσει την πολιτική στήλη της εφημερίδας και να μην δηλώσει απλά "ΔΓ\ΔΑ" σε μία πολιτική δημοσκόπηση αποποιούμενος τις ευθύνες της πολιτικοποίησής του..Οι πολιτικοί του σήμερα δεν εκφράζουν το νέο..δεν αγγίζουν τις ανάγκες ενός παιδιού που θέλει να ακούσει πως ο κύριος με το ακριβό κοστούμι πάνω στην εξέδρα υπερασπίζεται το δικαιό του,το εργασιακό του μέλλον και την πνευματική του ευτυχία και όχι την σταθερότητα της δικής του θέσης και  μίζας ...οι νέοι βλέπουν τον συνδικαλιζόμενο με σβησμένο φωτοστέφανο φτιαγμένο από ατόφιο χρυσάφι που έχει αποκτηθεί από εγκλήματα της δικής του νοημοσύνης  και των δικών του αναγκών ..

Και πόσο συγκεκριμενοποιούνται και αυτοπροσδιορίζονται οι παραπάνω απόψεις και προβληματισμοί στον συνδικαλιστικό χώρο του Πανεπιστημίου!..η αδιαφορία της πλειοψηφίας του φοιτητικού συνόλου,η μειωμένη προσέλευση και απαρτία των γενικών συνελεύσεων,οι άπειρες ώρες πολιτικών τοποθετήσεων που οδηγούν σε αποφάσεις που επί το πλείστον δεν ευχαριστούν το φοιτητικό σύνολο,η επαναλαμβανόμενη έκθεση απόψεων και επιχειρημάτων από ίδια άτομα,στο ίδιο ακροατήριο με την ίδια κατάληξη και η "χώνεψη" της αδικίας και της ήττας με τη βία, προβάλλουν τη γενικότερη συνδικαλιστική νοοτροπία της νεολαίας..τελικά ο φοιτητής πώς ψηφίζει(αν ψηφίσει)?ανάλογα με οικογενειακά ιδεολογικά κατάλλειπα που κακώς εθιμοποιούνται με το πέρασμα των χρόνων,ανάλογα με την παρέα,τον συμφοιτητή που τον βοήθησε στο δύσκολο μάθημα,την ωραία της σχολής,τον φοιτητή-συνδικαλιστή που γοητεύει με τις πράξεις  και το χιούμορ του,την παράταξη που προσφέρει εύκολους τρόπους,φθηνά πάρτυ και εκδρομές,την λαϊκιστική παγίδα της επανάστασης πίσω από βίλλες,ακριβά αυτοκίνητα και εξασφαλισμένες καθηγητικές θέσεις ή την τελευταία του ελπίδα για ανατροπή,αλλαγή και δικαιοσύνη...Μάλλον η απάντηση δεν είναι και τόσο δύσκολη...

Παράξενοι λοιπόν καιροί...το ζήτημα είναι ο νέος μέσα από το καθημερινό φορτωμένο πρόγραμμα από άγχος,ανάγκες,υποχρεώσεις και αβεβαιότητα για το μέλλον, να πιστέψει πως μέσα από τον υγιή συνδικαλισμό και την ορθή πολιτική σκέψη που λίγοι εκφράζουν, μπορεί η κοινωνία μας να οδηγηθεί σε καρποφόρα μονοπάτια και γνήσιους αγώνες...και όσο υπάρχουν άνθρωποι που ένα ζεστό απόγευμα της άνοιξης, δίπλα από τα πουλιά που κελαηδούν και τα λουλούδια που ανθίζουν μας κάνουν να βλέπουμε μέσα από τα μάτια τους και το ίδιο το δίκαιο να ανθίζει,τότε αξίζει να αγωνιστούμε γι' αυτό κι ας μην είμαστε Μεγάλοι...