Madam ...shoe shoe!

Παπούτσια!Η μεγάλη αγάπη των γυναικών-μετά το μεγάλο τους έρωτα!Αδυναμία θηλυκού γένους από τα βάθη της αρχαιότητας μέχρι τις μέρες μας που οι ποσότητές τους στην ντουλάπα τους υπερβαίνουν τον όγκο της.Αδυναμία τεράστια,γοητευτική,γλυκιά και σέξι που κάνει τους άντρες να αγκομαχούν στα τεράστια ποσά(συνήθως)που πρέπει να βγάλουν από το πορτοφόλι τους ικανοποιώντας κρεβατομουρμούρες και ορμονικές ανασφάλειες.Χαρακτηρίζουν και αποθεώνουν τη φινέτσα του φύλου,αποδεικνύουν στοιχεία χαρακτήρα και ακολουθούν πιστά την αναλογία μεταξύ ποσότητας και δύναμης..όπως και να το κάνουμε..ο επίμονος ήχος του δωδεκάποντου στην έρημη γειτονιά τις βραδινές ώρες...πάντα είναι μυστηριώδης και διεγερτικός!

Παπούτσια παντού..μεταναστεύουν από τις ντουλάπες,ασφυκτιούν στις παπουτσοθήκες και βρίσκουν καταφύγιο κάτω από κρεβάτια,πολυθρόνες,καναπέδες και τραπέζια.Ακόμη και πάνω στο χαλί ως συνέχεια μιας νύχτας που το ερωτικός πάθος δεν έχει χρόνο για τακτοποιήση...Παπούτσια στην είσοδο του διαμερίσματος όταν τα ατέλειωτα "πάνω -κάτω" της Ερμού προκαλούν ένα αβάσταχτο πόνο,όταν οι 4-5 ώρες ορθοστασίας σε ένα club φαντάζουν η εβδομάδα των παθών για τα πόδια και όταν στο πρώτο ραντεβού πρέπει να ορθοποδήσουμε πάνω σε θεϊκά ύψη και μέσα σε φορέματα που κόβουν την ανασα για να γοητεύσουμε το νεαρό με το αινιγματικό χαμόγελο που απλά θέλει να κλέψει το δικό μας..

Η ζωή μιας γυναίκας ξεκινάει με τα παπούτσια!'Ολες θυμόμαστε όταν η μαμά μας αγόρασε τα πρώτα  ροζ πουά γοβάκια για να δείχνουμε βασίλισσες μέσα στο καρότσι.Κάναμε τα πρώτα βήματα φορώντας χρωματιστά καραμελένια παπουτσάκια που ταίριαζαν τέλεια με τα άσπρα με φιογκάκια καλτσάκια μας!Τρέξαμε γρήγορα με τα αγαπημένα μας ροζ Barbie αθλητικά που φώτιζαν χωρίς σταματημό σε κάθε μας βήμα.Φορέσαμε γεμάτες περιέργεια τις μαύρες γόβες της μαμάς και σταθήκαμε μπροστά στον καθρέφτη κάνοντας πασαρέλα σαν πραγματικά μοντέλα..και έτσι μεγαλώσαμε!Ανάμεσα σε ατέλειωτα παπούτσια..τα γοβάκια και τα αθλητικά με τα φωτάκια διαδέχτηκαν τα εκνευριστικά άσπρα σαν το χιόνι πάνινα που μας αγόρασε ο μπαμπάς θέλοντας το κοριτσάκι του να περπατάει άνετα..μετά οι ριγέ,πουά,καρό και μονόχρωμες σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου μπαλαρίνες...τα πράσινα,κόκκινα,μοβ και γκρι All star που χιλιογράψαμε,χιλιοτρυπήσαμε,χιλιοζωγραφίσαμε,ράψαμε καρδούλες και φιογκάκια μετατρέποντάς τα σε κινητά ημερολόγια μιας εφηβικής ηλικίας που μεταφέρουν εις τους αιώνες τους αιώνων φιλίες,αγάπες και στιχάκια ερωτικά...και τέλος...ο γυναικείος οργασμός των παπουτσιών...τα λατρεμένα δωδεκάποντα !Κάναμε καιρό να μάθουμε να τα περπατάμε και άπειρες πρόβες στους διαδρόμους του σπιτιού κάνοντας το γείτονα έξω φρενών..όταν όμως καταφέραμε να βρούμε την ισορροπία μας εκεί πάνω,βλέποντας από ψηλά ό,τι από μικρές ονειρευόμασταν,νιώθοντας το σώμα λεπτό,τις γάμπες να σφίγγουν και τους γλουτούς να ορθώνονται...ε ναι!η ευτυχία μας ήταν ήδη εκει!και ήταν όλη δική μας!

Και πόσο αντιπροσωπευτικά είναι τα παπούτσια για τα χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία μιας γυναίκας!Τα χρώμα,το σχέδιο,το ύψος τακουνιού,το είδος και ο τρόπος που χορεύει μέσα στην ερωτική φαντασία ενός άντρα είναι μικρά στοιχεία από το είναι κάθε γυναίκας συμβολίζοντας την προσωπικότητα, το δυναμισμό και το ρομαντισμό της.Αθλητικά για γυναίκες ενεργητικές,δυνατές,άνετες και σίγουρες για τον εαυτό τους..flat για ήρεμους χαρακτήρες που δε θέλουν να προσγειώνονται απότομα από τα ψηλοτάκουνα,ψηλές,χωρίς ανασφάλειες και κοριτσάκια του μπαμπά...σταράκια για κορίτσια εναλλακτικά,με καλλιτεχνικές ανησυχίες,έτοιμα να διασχίσουν ακόμη και τα πιο βρόμικα στενά στης Αθήνας και να απλώσουν τα πόδια τους στις καρέκλες του κυλικείου αρνούμενες να συμβιβαστούν με τον κανόνα που θέλει τη γυναίκα γατούλα και όχι αντράκι...και τέλος ψηλοτάκουνα για γυναίκες αισθησιακές που θέλουν να διαταράξουν τα αντρικά μυαλά με τη μακρόστενη καμπυλωτή φιγούρα τους και τη φαντασίωση που μόνο μια γόβα στιλέτο μπορεί να προκαλέσει..

Τα παπούτσια τελικά είναι τρόπος ζωής και σκέψης των γυναικών..το οξυγόνο της θηλυκότητάς τους και η πινελιά τους πάνω στη μοναδικότητα του φύλου που η φύση απλόχερα και ακατέργαστα προσέφερε. Κι όσο κι αν η κρίση χτυπά τις πόρτες και τις ντουλάπες μας,κι όσο κι αν οι σύζυγοι παραπονιούνται για την  αδηφαγία των γυναικών σχετικά με τη λατρέια των υποδημάτων κι όσο κι αν οι οίκοι μόδας ψηλούναν τα τακούνια σε εβερεστικά μεγέθη..ένα είναι σίγουρο... κάθε γυναίκα..ψηλή,κοντή,λεπτή,καμπυλωτή,άσπρη,μαύρη,μελαχρινή,ξανθιά,μικρή και μεγάλη..είτε μέσα σε αθλητικά,είτε σε μπότες,είτε σε λιωμένα σταράκια  είτε σε λουστρινένιες γόβες...ποτέ δε θα σταματήσει να περπατάει μέσα σε αυτά ακόμη και με χείλη δαγκωμένα από τον πόνο..νιώθοντας ελεύθερη,ευτυχισμένη,δυνατή,όμορφη,γοητευτική και πανέτοιμη.....να αγοράσει το επόμενο ζευγάρι!

Κάσπερ,αγάπη μου!

Φαντάσματα!Ποιος τα είδε-μάλλον δεν τα είδε- και δεν φοβήθηκε!Πάντα κοιτάω το κρεβάτι μου πριν κοιμηθώ...κι αν κρύβεται κανένα τέρας από κάτω?Η ώρα είναι 3 τα μεσάνυχτα και κάθομαι στο κρεβάτι  μπροστά από το laptop...έχω κλείσει τα φωτά και το μόνο που φαίνεται είναι το μικρό κεράκι κάτω από τον καθρέφτη και η οθόνη του υπολογιστή.Κανονικά σε ένα τέταρτο το σπίτι πρέπει να έχει γεμίσει με μικρά ανθρωπάκια ντυμένα με άσπρα  σεντόνια που πετούν ανέμελα στην σκοτεινή ατμόσφαιρά του  και κάνουν γύρους μέχρι να σβήσουν το κεράκι.Είμαι ανυπόμονη..μετά τη χθεσινή τρομάρα όλων μας όταν ο καθένας εξιστόρησε τη δική του τρομακτική ιστορία και το φόβο που πήραμε όταν η μεγάλη εξώπορτα της πολυκατοικίας έτριξε απειλητικά, αποφάσισα να αντιμετωπίσω την παιδική μου αυτή φοβία!Πήρα κοντά το κινητό μου,μία κάμερα,το αγαπημένο μου αρκουδάκι για αγκαλιά και προετοιμάστηκα ψυχολογικά ...Που θα πάει..ένα τέταρτο ειναι,θα περάσει!

Η ώρα περνάει βασανιστικά..οι δείκτες του ρολογιού κινούνται αργά και σταθερά σαν κάτι να τους εμποδίζει.Πίστευα πως το δευτερόλεπτο έχει απειροελάχιστη σημασία στο ατέλειωτο καθημερινό χρονοδιάγραμμα,όμως τώρα βρίσκομαι ακόμη στο πρώτο λεπτό αναμονής...Παρατηρώ τις σκιές του δωματίου όπως κινούνται πάνω στους τοίχους,τα επίπλα και τα παράθυρα..το κεράκι τρεμοσβήνει,λες και κάποιος απαλός άνεμος το αγγίζει και το βαρύ πέπλο της νύχτας θέλει να έχει κυρίαρχη θέση στο δωμάτιο.. Ησυχία..το μόνο που ακούγεται είναι το θρόισμα των φύλων και το παλιό πατζούρι που τρίζει...Οι ήχοι της φύσης έχουν εξαφανιστεί σαν να προετοιμάζεται όλη η ατμόσφαιρα για την είσοδο των πνευμάτων στο γήινο κόσμο..τρομακτική γαλήνη..ο ήχος του ρολογιού ακούγεται αχνά και ο αντικατροπτισμός της φλόγας στον καθρέφτη παγώνει.. έτσι απλά...

3:02..μόνο δύο λεπτά πέρασαν..κι εγώ κάθομαι στην ίδια θέση..ακίνητη και αμίλητη..με το βλέμμα προσηλωμένο στο κενό..μόνο η μνήμη μου διαταράσσει την πλαστικότητα των πραγμάτων..ξεφυλίζει σελίδες του παρελθόντος στο βιβλίο της ζωής..χρόνια πριν..τότε που μαζευόμασταν όλοι μαζί σε στενά σκοτεινά σοκάκια του χωριού και παρατηρούσαμε τις νυχτερίδες που πετούσαν μέσα σε παλιά γκρεμισμένα σπίτια..Πλάθαμε με το μυαλό μας και όσα είχαμε ακούσει, ιστορίες για φαντάσματα,στοιχειωμένες γειτονιές με φωνές,πνεύματα που ζητούσαν εκδίκηση και νεκρά παιδιά που απαιτούσαν επαναφορά στον κόσμο των ζωντανών..οι πιο γενναίοι πήγαιναν στο νεκροταφείο,τότε που το φεγγάρι ήταν μεγάλο και φώτιζε το δρόμο τους..καθόταν πάνω από τα μνήματα και περίμεναν να δουν μια σκιά,να ακούσουν μια τρεμάμενη φωνή,να νιώσουν το άγγιγμα μιας αόρατης παρουσίας..Φόβομουν τότε,πολύ φοβόμουν..ποτέ δεν εκλεινα τα φώτα στο δωμάτιο πριν κοιμηθώ,ποτέ δε σηκωνόμουν το βράδυ να πιω νερό μήπως διασταυρωθώ τυχαία με τα περίεργα αυτά πλάσματα..κι όταν ο ήχος από τη βρύση που τρέχει,από τους λύκους στο βουνό και από το χαλασμένο πατζούρι του διπλανού σπιτιού διατάρασσαν την ησυχία της νύχτας..έμπαινα κάτω από το πάπλωμα,έκλεινα τα αυτιά μου και ευχόμουν η νύχτα να τελειώσει γρήγορα....

Ακόμη το τέταρτο δεν έχει περάσει.Αποφασίζω να σηκωθώ από το κρεβάτι.Στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη.Κοιτάζω το είδωλό μου.Η όψη μου είναι τρομακτική με το λιγοστό φως του δωματίου..τα μάτια μου ανήσυχα,απορημένα,φοβισμένα..Δεν είμαι ίδια όπως όταν αντικρύζω το πρόσωπό μου τις ώρες που το φως του ήλιου διεισδύει βασανιστικά στο δωμάτιο υπερνικώντας ακόμη και τις βαριές κουρτίνες..ίσως φταίει η αγωνία μου,ίσως η κούρασή μου λόγω περασμένης ώρας,ίσως η παιδική μου φοβία για τα φαντάσματα..και τότε βλέπω ένα..και άλλο ένα..και από δύο γίνονται 3 και 4 και καλύπτουν όλη την οπτική επιφάνεια του καθρέφτη..είναι πολλά,στέκονται απειλητικά πάνω μου,δίπλα μου,τυλίγονται μέσα στα μαλλιά μου και κάνουν γύρους το σώμα μου...Δεν είναι άσπρα,δε φορούν σεντόνι,δε κάνουν περίεργους θορύβους..είναι παλιές γνώριμες εικόνες,πρόσωπα,σκέψεις,γεγονότα που έχω συναντήσει σε ένα παλιό μονοπάτι του χρόνου....είναι τα δικά μου φαντάσματα....

Όλοι μας έχουμε φαντάσματα...ζούμε σε μία πόλη που τα φαντάσματά της είνα περισσότερα από εμάς..στοιχειώνουν τη ψυχή μας,κρύβονται για πάντα εκεί και εμφανίζονται απότομα διαταράσσωντας την ηρεμία της καθημερινότητας θέλοντας να ασφαλίσουν την ύπαρξή τους..Πρώην φίλοι,σύντροφοι,συνεργάτες,υποσχέσεις που δε τηρήθηκαν ποτέ,λόγια που άγγιξαν τη γοητεία του ψέματος,ανεκπλήρωτες επιθυμίες και ανάγκες,παλιοί έρωτες που διαγράφηκαν με ένα κουμπί του κινητού,παλιές αγάπες που ποτέ δεν απέκτησαν την υπόσταση του πραγματικού,τύψεις και ενοχές,αποτυχίες που θελήσαμε να σβήσουμε,όνειρα και ελπίδες που κατέρρευσαν,καφέδες που δεν ήπιαμε ποτέ,τηλέφωνα που δε σηκώσαμε,χαμόγελα που δε χαρίσαμε όταν υπήρχε ανάγκη..όλα είναι εκεί..γεμίζουν το στοιχειωμένο σπίτι της ψυχής μας και μας φορτώνουν με ένα βάρος ασυνείδητο και αδικαιολόγητο..κρύβονται καλά..όταν όμως η ευτυχία των στιγμών μας,τα όνειρά μας και η αφέλεια της χαράς μας οδηγούν έξω να τα γιορτάσουμε,τότε βρίσκονται εκεί..στα πιο τυχαία σοκάκια της μεγαλούπολης,στα πιο ασυνήθιστα μέρη,στις πιο απρόβλεπτες εικόνες,στις αινιγματικές συμπτώσεις της καθημερινότητας που μας τραβούν πίσω στα αναπάντητα ερωτήματα του τότε...

Όλοι μας ζούμε με τα δικά μας φαντάσματα λοιπόν..δε φεύγουν..μόνο εξαφανίζονται προσωρινά..Η ψυχή μας κουβαλά σε κάθε μικρή μας στιγμή,ανάγκη και επιθυμία ένα μικρό κομμάτι του τότε άλλοτε γιατί ποτέ δεν απαντήθηκε κι άλλοτε γιατί δεν έπρεπε να απαντηθεί.Βιώνουμε καθημερινά το φόβο της εμφάνισής τους στην ηρεμία του σήμερα και διστάζουμε να τα αντικρύσουμε στα μάτια όταν τα βήματά μας μάς οδηγούν σε εκείνα..Φαντάσματα του παρελθόντος..φαντάσματα της ψυχής και του μυαλού..φαντάσματα που όσο ακίνδυνα κι αν φαίνονται, η θύμισή τους,η συνάντησή τους και η αόρατη παρουσία τους μας γεμίζει ανασφάλειες,άγχος και μια ατέρμονη καχυποψία...φαντάσματα που κυκλοφορούν στα μονοπάτια του μυαλού μας και στοιχειώνουν αποφάσεις και σκέψεις μας...

Τα φαντάσματα της ψυχής μας είναι περισσότερο επικίνδυνα σε σχέση με τα άσπρα τερατάκια της αθώας παιδικής ηλικίας που φτερούγιζαν στην φαντασία μας..τα φαντάσματα του τότε δεν κυκλοφορούν μόνο το βράδυ αλλά φέρνουν βόλτες το μυαλό μας κάθε ώρα και κάθε στιγμή επηρεάζοντας  τα όνειρα του παρόντος...κουβαλούν φοβίες και ενοχές,ανεξίτηλα χαραγμένες στο δέντρο της πνευματικής μας ζωής...δεν φεύγουν εύκολα...θέλει προσπάθεια,δύναμη και θάρρος για να αντιμετωπίσουμε στιγμές του παρελθόντος που φράζουν απειλητικά μια εφήμερη ευτυχία..αρκεί να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη της ψυχής μας,να κλείσουμε τα μάτια σε κάθε φόβο μας,να ανακαλέσουμε ό,τι μας κρατά σφιχτά δεμένους πίσω και να οδηγήσουμε τα παράξενα αυτά πλάσματα στο να εξατμιστούν απαλά στην ατμόσφαιρα της συνείδησής μας χωρίς να αφήσουν κανένα σημάδι ύπαρξης πίσω τους...

'Οσο για μένα...μπορεί το τέταρτο να πέρασε,να ένιωσα τα ψυχικά μου φαντάσματα να με αγγίζουν και να τα πολεμώ,να έσβησε το κεράκι,να έκλεισαν τα μάτια μου κάτω από τις βαριές κουρτίνες του ύπνου,να άπλωσε η νεράιδα της νύχτας το αραχνούφαντο πέπλο της σε κάθε γωνιά του δωματιόυ και να έστειλα τη φαντασία μου να βουτήξει στο μαγικό ποτάμι των ονείρων...όμως εκείνα τα φαντάσματα που απο μικρή φοβόμουν,με τα άσπρα φορέματα και τις τρομακτικές φωνές,με την ανατριχίλα που μου προκαλούσαν σε όλο μου το κορμί και με τις πιο περίεργες συνήθειες δεν εμφανίστηκαν ποτέ!Δε γίνεται 19 ολόκληρα χρόνια να πιστεύω σε αυτά και να μην υπάρχουν...Ραντεβού λοιπόν μέχρι το επόμενο βράδυ στις 3...που θα πάει...ο μεγαλύτερος καθρέφτης που αγόρασα θα τα αποκαλύψει!

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που μοιραστήκαμε τους φόβους μας όταν η πόρτα έτριξε,το κουδούνι της εξώπορτας έκανε περίεργους θορύβους, η σκιά στον τοίχο ήταν διαφορετική και μερικά όνειρα βγήκαν αληθινά....μέχρι την επόμενη φορά που θα εξιστορήσω τις εμπειρίες μου...να έχετε καλούς και ήσυχους ύπνους!

Συνδικα(ιο)λίζομαι...

Είμαστε ό,τι λέμε,ό,τι σκεφτόμαστε,ό,τι τρώμε,ό,τι γράφουμε,ό,τι αγαπάμε και ό,τι δηλώνουμε...είμαστε όμως ό,τι ψηφίζουμε?Οι φίλοι μας,οι απόψεις μας,οι σύντροφοί μας,η οικογένειά μας,οι δηλώσεις μας και οι συνήθειές μας έχουν κάτι μικρό από το εγώ μας..πόσο όμως η ψήφος μας αποτελεί κομμάτι της προσωπικότητας και του εαυτού μας?ψηφίζουμε ανάλογα με ιδέες που μας γαλλουχήθηκαν από την παιδική ηλικία,από προσωπικό συμφέρον,έπειτα από προσεκτική βάσανο συγκυριών και γεγονότων, ή απλά θέλουμε να δηλώσουμε λάτρεις ενός συγκεκριμένου lifestyle αντιγράφοντας στοιχεία που θα μας ταυτίσουν μαζί του?

Από μικρή κλέβοντας εικόνες από τις ειδήσεις των 8,εύκολα πολιτικά άρθρα από την εφημερίδα του μπαμπά και λόγια από κομματικούς τσακωμούς στο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι είχα την αίσθηση πως πίσω από την γοητευτική λέξη του συνδικαλισμού, όχι τόσο της πολιτικής, βρίσκεται βαθιά κρυμμένη η έννοια του δικαίου που αιώνες οι αρχαίοι ρήτορες πάσχιζαν να ορίσουν και να αναδείξουν σε "χρυσές" εποχές της ανθρωπότητας..Μεγαλώνοντας, βιώνοντας την καθημερινή πολιτική προπαγάνδα στην τηλεόραση,στο δρόμο και σε κοινωνικές δραστηριότητες, μαθαίνοντας  αδρά κομμάτια ιστορίας σε βαρετές σχολικές ώρες ,ακούγοντας παλιές ιστορίες εξορίας και απομόνωσης και ζώντας την καθημερινή αγανάκτηση άρχιζα να αμφιβάλλω για το πόσο το να συνδικαλίζεται κάποιος αποτελεί σημάδι τιμιότητας και επιτηδευμένης απλόχερης προσφοράς βοήθειας...σίγουρα όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι μαζί μου...

Βρίσκομαι σε ένα μεταίχμιο ηλικιών..αφήνω πίσω μου τη δεκαετία των πρώτων χρόνων της εκ-παιδευτικής (με όλη την έννοια της λέξης θέλω να πιστεύω) ζύμωσης και των τελευταίων χρόνων της αντιδραστικότητας,της φλεγόμενης ανάγκης για επανάσταση και της γοητείας της πρώτης ψήφου...μπαίνω σε μία δεκατία που η αποφάσεις μου πλέον αντηχούν στην κοινωνία και οι επιλογές μου στον πολιτικό,εργασιακό και οικονομικό τομέα δεν συγχωρούν λάθη αφέλειας και αμάθειας..

Η γενιά μας ζει ένα κρίσιμο σημείο καμπής  της χώρας..σηκώνει το βάρος του οικονομικού χρέους  των πατεράδων,των σπαταλών,των σκανδάλων και την ανέλιξης του αμοραλισμού,της έννοια του "μέσου" και του συμφέροντος...κουβαλά όμως και στην πλάτη της την ηθική συνείδηση των ένδοξων γεγονότων του Πολυτεχνείου,την σημασία της πάταξης ενός χουντικού καθεστώτος και την αναγκαίοτητα της διατήρησης του ελεύθερου,του δημοκρατικού και του ανεξάρτητου..ο νέος σήμερα αμφιταλατεύεται ανάμεσα στη διαγραφή των δυσάρεστων μνημών της προηγούμενης γενιάς και στην ανάγκη υπεράσπισης των αξιών που αυτή κέρδισε..τελικά τι θα κάνει?θα απαλείψει κάθε επαφή με το παρελθόν θέλοντας να μη διαταράξει την ηθική και κοινωνική  ακεραιότητά του ή θα πολεμήσει όλους αυτούς που συνεχίζουν το θέατρο του παραλόγου και του ψέμματος?θα ενδυθεί τη δικαιολογία της πρώιμης και αζύμωτης σκέψης, συνεπαρμένος απο τη δόξα του εμπορικού Lifestyle και της άγνοιας όπως καλά προβάλλεται από εισαγώμενες νοοτροπίες ή θα γίνει φερέφωνο παραδοσιακών παρωχημένων ιδεών πιστεύοντας που αποτελεί την αλλαγή?

Μικρά ερωτήματα με μεγάλες ίσως απαντήσεις..αν όντως υπάρχουν απαντήσεις σε μία γενιά που αρνείται να θυσιάσει 1 κυριακάτικη ώρα να προσέλθει στην κάλπη,να γυρίσει το τηλεκοντρόλ στην ομιλία του πρωθυπουργού,να διαβάσει την πολιτική στήλη της εφημερίδας και να μην δηλώσει απλά "ΔΓ\ΔΑ" σε μία πολιτική δημοσκόπηση αποποιούμενος τις ευθύνες της πολιτικοποίησής του..Οι πολιτικοί του σήμερα δεν εκφράζουν το νέο..δεν αγγίζουν τις ανάγκες ενός παιδιού που θέλει να ακούσει πως ο κύριος με το ακριβό κοστούμι πάνω στην εξέδρα υπερασπίζεται το δικαιό του,το εργασιακό του μέλλον και την πνευματική του ευτυχία και όχι την σταθερότητα της δικής του θέσης και  μίζας ...οι νέοι βλέπουν τον συνδικαλιζόμενο με σβησμένο φωτοστέφανο φτιαγμένο από ατόφιο χρυσάφι που έχει αποκτηθεί από εγκλήματα της δικής του νοημοσύνης  και των δικών του αναγκών ..

Και πόσο συγκεκριμενοποιούνται και αυτοπροσδιορίζονται οι παραπάνω απόψεις και προβληματισμοί στον συνδικαλιστικό χώρο του Πανεπιστημίου!..η αδιαφορία της πλειοψηφίας του φοιτητικού συνόλου,η μειωμένη προσέλευση και απαρτία των γενικών συνελεύσεων,οι άπειρες ώρες πολιτικών τοποθετήσεων που οδηγούν σε αποφάσεις που επί το πλείστον δεν ευχαριστούν το φοιτητικό σύνολο,η επαναλαμβανόμενη έκθεση απόψεων και επιχειρημάτων από ίδια άτομα,στο ίδιο ακροατήριο με την ίδια κατάληξη και η "χώνεψη" της αδικίας και της ήττας με τη βία, προβάλλουν τη γενικότερη συνδικαλιστική νοοτροπία της νεολαίας..τελικά ο φοιτητής πώς ψηφίζει(αν ψηφίσει)?ανάλογα με οικογενειακά ιδεολογικά κατάλλειπα που κακώς εθιμοποιούνται με το πέρασμα των χρόνων,ανάλογα με την παρέα,τον συμφοιτητή που τον βοήθησε στο δύσκολο μάθημα,την ωραία της σχολής,τον φοιτητή-συνδικαλιστή που γοητεύει με τις πράξεις  και το χιούμορ του,την παράταξη που προσφέρει εύκολους τρόπους,φθηνά πάρτυ και εκδρομές,την λαϊκιστική παγίδα της επανάστασης πίσω από βίλλες,ακριβά αυτοκίνητα και εξασφαλισμένες καθηγητικές θέσεις ή την τελευταία του ελπίδα για ανατροπή,αλλαγή και δικαιοσύνη...Μάλλον η απάντηση δεν είναι και τόσο δύσκολη...

Παράξενοι λοιπόν καιροί...το ζήτημα είναι ο νέος μέσα από το καθημερινό φορτωμένο πρόγραμμα από άγχος,ανάγκες,υποχρεώσεις και αβεβαιότητα για το μέλλον, να πιστέψει πως μέσα από τον υγιή συνδικαλισμό και την ορθή πολιτική σκέψη που λίγοι εκφράζουν, μπορεί η κοινωνία μας να οδηγηθεί σε καρποφόρα μονοπάτια και γνήσιους αγώνες...και όσο υπάρχουν άνθρωποι που ένα ζεστό απόγευμα της άνοιξης, δίπλα από τα πουλιά που κελαηδούν και τα λουλούδια που ανθίζουν μας κάνουν να βλέπουμε μέσα από τα μάτια τους και το ίδιο το δίκαιο να ανθίζει,τότε αξίζει να αγωνιστούμε γι' αυτό κι ας μην είμαστε Μεγάλοι...

Βιο(αλ)χημείες...

Η άνοιξη μπήκε...τα πουλάκια ελάληλαν και άλλη μία εξεταστική έληξε με επεισοδιακό για μερικούς,αναμενόμενο για κάποιους άλλους και επιτηδευμένα τυχερό τρόπο για λίγους και καλούς(;)!Σίγουρα προγραμματισμένη τύχη δεν υφίσταται με τα έως τώρα παγκόσμια δεδομένα-φιλοσοφικά και φυσικά- αλλά το ταλέντο να παρουσιάζεις μία γραφικά επαναλαμβανόμενη κατάσταση ως τυχαία είναι αξιοσημείωτη στο καθημερινό “μοραλιστικό” σπουδαστικό περιβάλλον..
Και ενώ το μισό έτος επικαλούταν μία τελευταία βοήθεια από τη Θεά Τύχη που ως γνωστόν απουσιάζει από τέτοιες διαδικασίες και το υπόλοιπο μισό έκανε επανάληψη στα ατέλειωτα βήματα και ένζυμα του κύκλου του Krebs και της γλυκόλυσης, μερικοί άθελα τους(ελπίζω) και μη βρέθηκαν σε ένα περιβάλλον κατάλληλο για εφαρμογή του τροποποιημένου ρητού...τα αγαθά copies κτώνται!Ίσως να πέσαμε θύματα της οφθαλμών μας,ίσως η ελαστικότητα των εξεταστών να ήταν δημιουργήματα της καχυποψίας μας και η “κοινωνική” και επί το πλείστον “παραταξιακή” ομοφωνία στο εν λόγω αμφιθέατρο να άγγιζε τα όρια του τυχαίου,ίσως η προσπάθεια αιτιολόγησης του γεγονότος από την έδρα να ήταν δικαιολογημένη...εικασίες και προβληματισμοί...
Δεν καταδικάζω το γεγονός σαν μεμονωμένο..εξάλλου μπορεί να με απατά και η αντίληψή μου!Ας σταματήσουμε όμως να θάβουμε ανάλογες καταστάσεις κάτω από την σκόνη της λήθης..Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στην σχολή μας..ούτε και η τελευταία..καθημερινά γίνονται προσπάθειες απόκρυψης ανάλογων φαινομένων ψηφοθηρικά και “καρεκλο”-θηρικά σκόπιμες!Πλειοψηφίες φοιτητών φορούν παρωπίδες υπό την επιτακτικότητα ενός κατευθυντήριου επιστημονισμού και “οργανωμένες” παρέες πωλούν τη γοητεία της ασφαλούς επιτυχίας με επικουρικά εξωτερικά (αλλα και εσωτερικά) μέσα αμβλύνοντας την πέρασή τους στην πρώιμη φοιτητική φουρνιά.
Εμποδίζοντας την εθιμοτυποποίση τέτοιων πράξεων με χαρακτηριστικό κιρκάδιο κύκλο,καταδικάζοντας το καθηγητικό κατεστημένο και απαιτώντας διαφάνεια στις εξεταστικές διαδικασίες,η σχολή μας θα αποκτήσει την ηθική της υγεία που χρόνια αναζητά!Τότε και μόνο τότε ο πολιτικός λόγος στα αμφιθέατρα,οι γενικές συνελεύσεις και οι ιδεολογικές αντικρούσεις θα στηρίζονται πάνω στην κοινή επιθυμία για βελτίωση του επιστημονικού εξοπλισμού της ,
επανδρώνοντας την ιατρική με μέσα για παροχή γνώσεων και όχι ανοιχτών παραθύρων!Μέχρι τότε καλή επιτυχία...προεξ-ασφαλισμένη και μη!

Πάμε για μπύρες...στο φεγγάρι?

Μέρες πάλευα να ξεκινήσω αυτό το άρθρο..ήξερα τίτλο,περιεχόμενο,είχα μαζέψει κάθε εικόνα της μνήμης μου και άπειρες σκόρπιες σκέψεις που δε μπορούσα να βάλω σε σειρά..πρώτη φορά δυσκολεύομαι τόσο πολύ να διατάξω τα δημιουργήματα του μυαλού και της φαντασίας μου σε μία σειρά λογική και κομψή ..τελικά το θέμα αυτό είναι το αδύναμο σημείο μου όσο κι αν ήθελα παλιά να πιστέψω πως η αδυναμία μου στην έκθεση βρίσκεται σε κάθε τι που σχετίζεται με το Περιβάλλον και τις οικολογικές καταστροφές..και δεν είναι οτι δε το έχω ζήσει..αντιθέτως το ζω καθημερινά και έντονα..μάλλον το θέμα του έρωτα είναι τόσο ανοργάνωτο,άπειρο,απρόβλεπτο και βασανιστικά πολύπλευρο όπως και οι σκέψεις μου γι αυτό...άραγε μπορεί κανείς να ανακαλύψει τη λογική του έρωτα ή ο έρωτας είναι παράλογα λογικός?υπάρχουν σημάδια ενός αληθινού έρωτα?υπάρχει έρωτας?

Έρωτας λοιπόν!Ουσιαστικό,ουδέτερο.Συνώνυμο η αγάπη.Προέρχεται από το ρήμα έρωμαι και ερώ.
Αποκαλείται το ευχάριστο συναίσθημα ενθουσιασμού και μυστηρίου που σχετίζεται με την αγάπη.
Πόσο βαρετή είναι η σημασία του στη σελίδα ενός λεξικού..πόσο όμως μυστήρια και ανεπανάληπτη είναι η ύπαρξή  του στη ζωή!'Ολοι παραπονεθήκαμε όταν η φιλόλογος μας ζήτησε να κλίνουμε το ρήμα έρωμαι στα αρχαία σε όλους τους χρόνους..κανείς από εμάς, όμως δεν κουράστηκε να βρίσκει καθε σπάνια έγκλιση,πτώση και μετοχή του έρωτα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του..!

Aπό την παιδική μας ηλικία το νιώσαμε..ίσως και η Disney να βοήθησε ακόμη περισσότερο σ' αυτό..Η Σταχτοπούτα περίμενε το γοβάκι της μαζί με τον πρίγκηπα,η ωραία Κοιμωμένη ξύπνησε με το φιλί του καλού της,το ίδιο και η Χιονάτη, η Τζασμίν πέταξε μόνο στο χαλί του Αλλαντίν, ο Μίκυ Μάους χόρευε πάντα με τη Μίννι ,η ΄Αριελ βγήκε στη στεριά για ένα όμορφο αγόρι και η Τίνκερμπελ ακολουθούσε παντού τον Πήτερ Παν.Έρωτας παντού!Και όσες κακές μάγισσες,πειρατές,μισητές μητριές και αντίζηλοι κι αν υπήρχαν ..το φίναλε ήταν πάντα το ίδιο!Κι όσες φορές κι αν καθήσαμε στον καναπέ παρακολουθώντας Λαίδη και Αλήτη..πάντα ευχόμασταν να τραβήξουν το ίδιο μακαρόνι και να δώσουν το πολυπόθητο φιλί..

Έρωτας από το νηπιαγωγείο..όταν το αγοράκι με τα τεράστια γαλάζια μάτια και τις χρυσές μπούκλες χαμογελούσε γλυκά και μοιραζόταν μαζί μας τις χρωματιστές κηρομπογιές..όταν ζωγραφίζαμε μπλε λιβάδια με τετράγωνους ήλιους,καρδούλες σύννεφα και πορτοκαλί σπιτάκια για να του χαρίσουμε με αγάπη..όταν πιστεύαμε πως το σ'αγαπώ είναι μια λέξη,το γράφαμε με ενθουσιασμό στο πίσω μέρος της ζωγραφιάς και το βάζαμε κρυφά στην τσάντα του..άραγε ποιος δεν ένιωσε το πρώτο σκίρτημα του έρωτα τότε?και πόσο δυνατό ήταν αυτό το σκίρτημα όταν φτιάχναμε δαχτυλίδια με μαργαρίτες και υποσχόμασταν να παντρευτούμε όταν μεγαλώσουμε...

Και τελικά μεγαλώσαμε..και το αγοράκι με τις μπούκλες μεγάλωσε κ αυτό...όμως τότε ανακαλύψαμε πως μαζί του μεγάλωσαν κι άλλα αγόρια που μας τράβηξαν ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον..η παιδική ηλικία διαδέχτηκε την εφηβική κι αυτή με τη σειρά της τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής..όλες όμως οι αναμνήσεις μας είχαν πάντα τη γλυκιά γεύση του έρωτα..κρυφά σημειώματα κάτω από το θρανίο,γλυκές ματιές,αφιερωμένα τραγούδια,δώρα αρκουδάκια,κομμένα τριαντάφυλλα στο χρώμα που λατρεύαμε,πολύς Μαχαιρίτσας και Βon jovi.....ήταν τότε που στο λεύκωμα του δημοτικού γράφαμε στην ερώτηση "τι ειναι έρως" το όνομα του,τότε που τα πρωινά κρυφά φιλιά οδηγούσαν σε γκρίνια του καθηγητή για καθυστέρηση,τότε που το κουδούνι σήμαινε ευκαιρία να τρέξουμε στην αγκαλιά του,τότε που σηκωνόμασταν να τον δούμε από το παράθυρο της ταξης στην ώρα του μαθήματος να παίζει μπαλα..όταν το θρανίο γέμιζε καρδούλες και προσθέσεις γραμμάτων..όταν χαράζαμε στο δέντρο τα αρχικά μας και ευχόμασταν να μείνουν για πάντα εκεί..όταν στα πάρτυ του γυμνασίου χορεύαμε το πρώτο μας βαλς ...και όταν κλείναμε την ομπρέλα και τρέχαμε κρατώντας το χέρι του μέσα στη βροχή...

Έχουν περάσει χρόνια από εκείνους τους πρώτους αξέχαστους έρωτες που εμπιστευόμασταν τα βράδια του καλοκαιριού στην καλύτερή μας φίλη..ζούμε σε μία εποχή που οι οικολογικές και οικονομικές καταστροφές, η πείνα,η δυστυχία,η αρρώστια,η κατάθλιψη και το άγχος της καθημερινότητας φαντάζουν τεράστια προβήματα που απαγορεύουν το μυαλό και τη μνήμη να φυλλομετρά γλυκές και ροζ σελίδες του παρελθόντος..η διαστρέβλωση των αξιών είναι οδυνηρή..οι άνθρωποι κλείνονται στους 4 τοίχους του εγωϊσμού τους και κοιτούν μόνο από το παράθυρο του συμφέροντός τους..φοβόμαστε να εκφραστούμε,να αγαπήσουμε,να καλημερίσουμε ,να φωνάξουμε τις ανάγκες και τα θέλω μας..τα χρέη και ο χρόνος μας κυνηγούν,τα όνειρα μας έχουν το χρώμα του ουρανού μιας μεγαλούπολης  και οι τεράστιες απαιτήσεις μιας κοινωνίας που φορά στον άνθρωπο την πανοπλία της ματαιοδοξίας μας καταρρακώνουν....Έτσι και ο έρωτας φαίνεται πως έχει βυθιστεί κάτω από εγωϊστικές φιλοδοξίες,υπέρμετρες ανάγκες και ατσαλάκωτες διαθέσεις...οι άνθρωποι φοβούνται να μοιραστούν κομμάτια από την καρδιά τους,δευτερόλεπτα από το χρόνο τους και χρώματα από τη ψυχή τους..δυστυχώς...ανταλλάσουν ακριβά μηνύματα και δώρα αγορασμένης αγάπης μια μέρα εμπορευματοποίησής της..χωρίζουν για να ξεχωρίσουν..φεύγουν για να ταξιδέψουν μόνοι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ζωής αναζητώντας χρήμα και καριέρα..
Ας κλείσουμε επιτέλους τα μάτια μπροστά στη γλυκιά απόλαυση μιας εφήμερης ευτυχίας..ας ανατρέξουμε σε μονοπάτια της μνήμης που ο έρωτας ήταν η κινητήριος δύναμη της καθημερινότητάς μας και τα δάκρυα του ήταν γλυκά κι όχι πικρά...δεν κοστίζει,δεν πονάει,δε θέλει ταλέντο...μας προσφέρεται απλόχερα..άλλωστε τι είναι ο έρωτας;;.....ένα συναρπαστικό ταξίδι  σε σπάνιες γειτονιές της καρδιάς μας,ένα γλυκό φιλί ένα ηλιόλουστο πρωινό,να ξυπνάς με το χαμόγελό του,να κρύβεσαι στην αγκαλιά του το βράδυ,ένα σ' αγαπώ μια απρόσμενη ώρα,να του λείπεις,να σου λείπει,ένα ροζ σημείωμα στο ψυγείο,να βλέπεις το μαύρο ουρανό της Αθήνας γαλάζιο σαν τα μάτια του,να κλέβεις δευτερόλεπτα κοντά του,να μυρίζεις το άρωμα του στα μαλλιά σου,να ντύνεσαι με την αγάπη του,να ακούς ροκ μπαλλάντες όλο το βράδυ,να χαίρεσαι με την επιτυχία του,να βαδίζεται παράλληλα και οι δύο μαζί,να τον θαυμάζεις,να τραγουδάτε αγκαλιά το αγαπημένο σας τραγούδι σε συναυλίες,να σου κρατάει το χέρι μπροστά στους φίλους σου,να τον βλέπεις κάθε μέρα όμορφο,να ξέρεις πως θα σκουπίσει το δάκρυ σου πριν λερώσει τη ψυχή σου,να ξέρει πως θα είσαι εκεί όταν οι άλλοι φέυγουν,να κάνεις την πιο μεγάλη βουτιά στον κόσμο των ονείρων για να βρεθείς δίπλα του,να βλέπετε μαζί το Ημερολόγιο και να μη θεωρεί την συγκίνησή σου αστεία,να γελάτε μαζί,να ονειρεύεστε μαζί,να μυρίζετε την αύρα της θάλασσας κάτω από τον έναστρο ουρανό ...κι όταν τα κάνουμε όλα αυτά και καλωσορίσουμε πάλι τον έρωτα στις ζωές μας,οι μέρες μας θα ντυθούν με τα πιο γλυκά αρώματα της ευτύχιας...μας αξίζει ο έρωτας...μας χρειάζεται...

κι έτσι.....όταν κάποια στιγμή μας ζητήσει ένα ήρεμο ανοιξιάτικο βράδυ σε ένα στενό σοκάκι της Πλάκας να πάμε για μπύρες στο φεγγάρι.....ακόμη κι αν ξέρουμε πως είναι αδύνατο....κοιτώντας τον στα μάτια να πιστέψουμε πως μπορούμε...



δεν χρειάζονται αφιερώσεις...οι λέξεις έχουν κομμάτια ψυχής..όχι μόνο της δικής μου...

Δύσκολος καιρός για ...πριγκίπισσες!

Πάντα μου άρεσε να ψαχουλεύω το συρτάρι με τις παλιές φωτογραφίες της γιαγιάς..εικόνες από τα παιδικά της και εφηβικά της χρόνια πριν ακόμη πέσει στα δίχτυα του έρωτα με τον παππού..4 γελαστά χαρούμενα κορίτσια με καμπύλες και καστανά σγουρά μαλλιά με retro γυαλλιά και χρωματιστά(υποθέτω γιατί η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη) λουλουδάτα φορεματάκια που κάλυπταν το πόδι μέχρι το γόνατο,χαμηλό τακούνι,πολλή τσαχπινιά στο βλέμμα και ρομαντική διάθεση..ήταν τότε που τα κορίτσια του χωριού έκαναν τη κλασική τους βόλτα απο την πλατεία μέχρι το νεκροταφείο για να θαυμάσουν τη θέα του κάμπου που απλώνοταν στα πόδια τους αλλά και να τις θαυμάσουν οι ξακουστοί γόηδες  που με σιδερωμένη τσάκα στα παντελόνια και άσπρα κοντομάνικα πουκαμισάκια φλέρταραν αθώα τις πιο ωραίες...αγόρια κορίτσια αντάλασσαν μόνο πονηρά γελάκια και οι πιο τυχερές εισέπρατταν γλυκά κοπλιμέντα από τους πιο θαρραλέους στο παιχνίδι του φλερτ..κι όταν ο ήλιος έδυε και κρυβόταν πίσω από την Καμήλα(το βουνό) και το Πυθαγόρειο, οι κοπέλες γυρνούσαν στα σπίτια τους γεμάτες ανυπομονησία και αγωνία μήπως ο καλός τους την επόμενη μέρα ζητήσει το χέρι τους από τον αυστηρό πατέρα..μέχρι τότε υπήρχε χρόνος και ελπίδα να τον συναντήσουν στα βραδινά τους όνειρα...
Σχεδόν μισός αιώνας με χωρίζει απο αυτή τη φωτογραφία..όμως κάθε φορά που μπαίνω κρυφά στο σαλόνι της γιαγιάς,κάνω άκρη το σεμεδάκι από το πάσο,ανοίγω το βαρύ ξύλινο συρτάρι που τρίζει απειλητικά και ψάχνω στο κουτί με τις φωτογραφίες που μυρίζει παλιό χαρτί και αναμνήσεις, με πλημμυρίζει ο ίδιος ρομαντισμός και νοσταλγία..αν και δεν είχα την τύχη να ζήσω εκείνη την εποχή..Κοιτάζω ξανά και ξανά τα κορίτσια και πάντα βλέπω την ίδια αθώα πονηριά στο βλέμμα,την ίδια όρεξη για έρωτα,ζωή και ελευθερία παρόλο που ήταν καταδικασμένες(;) σε ένα πιθανό προξενιό,σε ένα και μόνο λουλουδάτο φόρεμα,σε μία φτωχική μέχρι τότε ζώη,ήξεραν πως γυρνόντας στο σπίτι έπρεπε να μαγειρέψουν για τους γονείς που γυρνούσαν από το χωράφι και να φροντίσουν το νοικοκυριό,πως ο έρωτας των ονείρων τους μπορεί να μην εκτιμούσε την προίκα τους,πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαζόταν να αφήσουν το σχολείο είτε για το γάμο είτε για να βοηθήσουν την υπόλοιπη οικογένεια,ήξεραν ακόμη πως μία φορά το χρόνο θα κατέβαιναν στο Βαθύ και ίσως είχαν την τύχη όχι μόνο να θαυμάσουν τις βιτρίνες αλλά και να αγοράσουν ένα καινούριο φόρεμα..ίσως και όχι...ήξεραν πως πρέπει να παλέψουν για μία θέση στην δύστροπη φαλλοκρατική κοινωνία του τότε...το χαμόγελο όμως και η αισιοδοξία δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη τους..
Και σήμερα??Που πήγε το χαμόγελο??Πού χάθηκαν εκείνα τα κορίτσια που έλαμπαν πραγματικά??Η αθωότητα??Ο ρομαντισμός??Πάντα κάνω μέσα μου τις ίδιες ερωτήσεις όταν "ξεφυλλίζω" τα δικά μου άλμπουμ φωτογραφιών...Δεν τα βρίσκει κανείς κρυμμένα σε κουτιά ή σε συρτάρια,ούτε στο ράφι της βιβλιοθήκης...αρκούν μερικά κλικ,μία σύνδεση στο facebook και δεκάδες αλμπουμ γεμάτα πολλές,πάρα πολλές κι ακόμη πιο πολλές φωτογραφίες ξεχύνονται στην ψηφιακή ματιά...φωτογραφίες από μύκονο,πάρο,αράχωβα,πάτρα,καλοκαιρινές διακοπές,χιονοδρομικά,πάρτυ,club, μπουζούκια,καφετέριες,ζεστά ανέμελα απογεύματα σε χρωματιστούς καναπέδες IKEA και ρομαντικές νύχτες σε παραλίες με πολύ κρασί,κιθάρες και τραγούδια...
Μας βλέπω χαρούμενες,λαμπερές,με ατέλειωτα φορέματα και ψηλοτάκουνα,με μαλλιά και μακιγιάζ,με χρωματιστά μαντήλια και τεράστια γυαλλιά να ποζάρουμε μπροστά σε μία ροζ ψηφιακή φορώντας το καλύτερο μας χαμόγελο( και πάντα 3/4 όπως λέει και μία φίλη μου για να βγαίνουμε γοητευτικές!)...Τελικά διαφέρουν οι δύο φωτογραφίες μεταξύ τους,οι δύο εποχές,οι γυναίκες του τότε και του σήμερα??και σίγουρα δεν είναι τα χρώματα μιας καλής ψηφιακής που δίνουν διαφορετική χροιά σε σχέση με την ασπρόμαυρη παλιά εικόνα...αλλά τα χρώματα της ψυχής που τότε αγγίζουν τη χρωματική παλέτα του ουράνιου τόξου αλλά σήμερα περιορίζονται στις δύο ασύμπτωτες αποχρώσεις..άσπρο-μαύρο...
2011 μ.Χ...και η γυναίκα με το πέρασμα των χρόνων έχει μάθει πως το χαμόγελο δίνει ζωή και το γέλιο ευεξία,έχει ορθώσει το ανάστημά της,έχει εισχωρήσει στην κοινωνία των αντρών και έχει λάβει σημαντικές θέσεις,έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε κοινωνικές,πολιτικές και επιστημονικές ζυμώσεις,ξέρει να φροντίζει το σώμα και το μυαλό της,να ψωνίζει ωραία ρούχα,να διαβάζει καλά βιβλία,να έχει φίλες και να γεύεται απολαύσεις τις ζωής,να ψάχνει μόνη της τον άντρα των ονείρων της και να θέτει στόχους,όρια και προϋποθέσεις στις σχέσεις της...Πίσω όμως από αυτό το χαμόγελο που φορά όταν καλημερίζει το διευθυντή,όταν πληρώνει το ψωμί στο φούρναρη,όταν λιώνει στους διαδρόμους του γυμναστηρίου και όταν ποζάρει μέσα σε στενά κολλητά φορέματα που κόβουν την ανάσα ξέρει πως κρύβει την ανασφάλεια του μέλλοντος,τον αποπροσανατολισμό που της έχει δημιουργήσει το αμερικάνικο όνειρο,το δίλημμα ανάμεσα σε καριέρα και οικογένεια,το φόβο ενός αποτυχημένου γάμου,μιας απόλυσης,μιας απώλειας,το άγχος του να παραμένει καθημερινά όμορφη,υγιής και νέα και την απαισιοδοξία που πηγάζει από μία κοινωνία που της ζητά να αποδείξει καθημερινά πως της αξίζει αυτή η εξέλιξη...
Η γυναίκα ,λοιπόν, του σήμερα δε χρειάζεται μόνο vogue, botox, ταξίδια στο εξωτερικό, ακριβές τσάντες, ξενύχτια σε μεγάλα ονόματα και αμέτρητες πιστωτικές στο luis vitton πορτοφόλι της...χρειάζεται ζεστές καλημέρες,φιλιά με γέυση σοκολάτα,κατανόηση και επικοινωνία,αγκαλιές κάτω από το φεγγάρι στην Πλάκα, ένα τηλεφώνο που να την κάνει σημαντική, ένα αθώο απλό σ' αγαπώ,ένα τριαντάφυλλο με αγκάθια κομμένο από μία αυλή...θέλει να γελάσει με όλη της την καρδιά,να νιώσει πως αξίζει τη θέση στην καρδιά σας,να γεμίσει μπαταρίες για το δύσκολο αύριο,να τρέξει σαν έφηβη,να χορέψει ατέλειωτο τουίστ σε κρυμμένα μπαράκια,να αγοράσει την αγαπημένη της σοκολάτα χωρίς να μετρά κομμάτι και θερμίδα, να βγει στο μπαλκόνι και να φωνάξει πόσο ευτυχισμένη είναι όταν παίζετε θάρρος ή αλήθεια και έχει επιλέξει αλήθεια...κάντε την ευτυχία της αλήθεια....ναι σε εσάς μιλάω!ακούτε???ψιτ εσείς!ναι εσείς που το παίζετε σοβαροί και πεζοί..αφήστε εγωισμούς και κυνισμούς και αγαπήστε μας λοιπόν..ζούμε δύσκολους καιρούς!

Μπαμπά...φυσάει???

 Η πρώτη ηλιαχτίδα μπήκε στο δωμάτιο και χάιδεψε τις κουρτίνες, το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά ανελέειτα ώσπου να φύγει και το τελευταίο ίχνος ονείρου και εγώ άνοιξα διστακτικά τα μάτια με μία τελευταία ελπίδα να κλέψω λίγο ύπνο ακόμη..αφού οι ελπίδες μου εξατμίστηκαν από το άγχος του διαβάσματος,σηκώθηκα, πλησίασα τη μπαλκονόπορτα και τα μάτια μου έψαξαν να βρουν ανάμεσα στις ψηλές πολυκατοικίες,το μικρό κομματάκι από τον Υμμητό που είμαι τυχερή να βλέπω.."πφφφ..δε χιόνισε", σκέφτηκα απογοητευμένη προσπαθώντας να στριμώξω ανάμεσα στις σκέψεις μου τη λέξη ακόμη..και πριν προλάβω να γυρίσω την πλάτη μου..η εικόνα της άδειας γειτονιάς γέμισε με τα γέλια,τις φωνές και την ανυπομονησία δυο μικρών παιδιών που κρατούσαν ένα χρωματιστό χαρταετό και ρωτούσαν συνεχώς τον μπαμπά τους..."μπαμπά...φυσάει????".
Και τότε οι αναμνήσεις ξεχύθηκαν...
Πόσο γλυκιά και συναρπαστική φάνταζε στο μυαλό μου η σημερινή μέρα όταν ήμουν μικρή...αφού παρακολουθούσα ανελλιπώς τις προηγούμενες μέρες τα δελτία καιρού, στεκόμουν ώρες μπροστά από χρωματιστούς,χαρούμενους,ολυμπιακούς,παναθηναϊκούς,πολύ ροζ,χαμογελαστούς,ριγέ,πουά και φανταχτερούς χαρταετούς μέχρι να διαλέξω,ξυπνούσα πάντα με την ίδια αγωνία..θα πετάξει?Με έπαιρνε ο μπαμπάς από το χέρι,πηγαίναμε στην παραλία και ξεκινούσαμε το πιο διασκεδαστικό παιχνίδι..κρατούσε εκείνος το σχοινί..έτρεχα εγώ με τον τεράστιο χαρταετό που ήταν πιο μεγάλος σε μέγεθος από μένα..έτρεχα,έτρεχα τον άφηνα αλλά ..μπουμπ!έπεφτε αυτός κάτω!"Πιο γρήγορα" μου φώναζε ο μπαμπάς και περιμέναμε μέχρι να φυσήξει δυνατός αέρας!"Έτοιμη" έλεγα και έτρεχα με όλη μου τη δύναμη ώστε ο μικρός μου φίλος να κατακτήσει τον ουρανό ..ουφ!κουραστικό παιχνίδι δε λέω αλλά έπρεπε να πετάξει και να πετάξει και πιο ψηλά από τους υπόλοιπους γύρω για να έχω να το λέω την επόμενη μέρα στο δάσκαλο! Πόσο μάλλον αν ήταν κάποιος φίλος μου εκεί κοντά..δεν το έβαζα κάτω μέχρι να αποδείξω πως ο δικός μου ήταν καλύτερος...τι γλυκιά ικανοποίηση!Και πόσο ευτυχισμένη ήμουν όταν ήξερα πως θα γιορτάσω τη "νίκη" μου με τον ταραμά της μαμάς,τις τεράστιες ποσότητες λαγάνας και το χταπόδι στιφάδο της γιαγιάς που μας περίμεναν στο σπίτι και φώναζε η μαμά να μην αργήσουμε γιατί θα κρύωναν!
Δεν νομίζω να υπάρχει παιδί που να μην του αρέσει το παιχνίδι του χαρταετού..ή μεγάλο που να μην έχει την ανάμνηση του εαυτού του παιδί να τρέχει με τις μπουκλίτσες να ανεμίζουν στον αέρα,τα ριγέ πουκαμισάκια που μας έντυνε η μαμά να ξεκουμπώνουν από την προσπάθεια και την λαχανιασμένη ανάσα!Τι όμορφη μέρα η Καθαρά Δευτέρα!
Μου άρεσε από μικρή ο χαρταετός...να τον βλέπω να ταξιδεύει ανάμεσα στα πουπουλένια συννεφάκια και τα χρυσά μαλλιά του ήλιου..ήξερα πως βλεπει εικόνες,ανθρώπους,σπίτια,τη θάλασσα από ψηλά που εγώ δε μπορούσα να δω..τον ζήλευα που έτρεχε στο λιβάδι του ουρανού,ήταν ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει,να τρέξει όσο θέλει να ζωγραφίσει με τούμπες το γαλάζιο ουράνιο βασίλειο..
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως ακόμη μου αρέσει ο χαρταετός..πλέον ξέρω τι βλέπει απο ψηλά ή τουλάχιστον θέλω να νομίζω ότι ξέρω..δε με ενθουσιάζει τόσο αυτό..αλλά ότι  μπορεί να νικά όσα τον κρατούν στη γη,έχει τη δύναμη να ξεχνά το γήινο, το λογικό και να κατακτά αυτό που η ψυχή μας ζητά..λίγες σταγόνες παραμυθιού..μ' αρέσει να τον βλέπω να σηκώνεται σιγά σιγά και να παίρνει μαζί του τις σκέψεις μου,τα όνειρα μου,τις αγωνίες μου,τις αναμνήσεις μου,τα συναισθήματά μου που βουτούν  στη λιμνοθάλλασα του ουρανού και γεύονται για λίγο την αλμύρα της ελευθερίας και της ευτυχίας...
Σήμερα,λοιπόν,είτε βρίσκεστε σε παλιά γνώριμα λιβάδια που πετάξατε τον πρώτο σας χαρταετό είτε είστε τρελαμένοι ανάμεσα σε πλούσια εδέσματα της ημέρας είτε μείνατε σπίτι και χαλαρώνετε στον καναπέ παρέα με ένα βιβλίο, φτιάξτε νοερά τον δικό σας χαρταετό της καρδιάς σας, εφοδιάστε τον με όποια αρνητική σκέψη θέλετε να ξεφορτωθείτε ή με όποια επιθυμία διστάζεται να εκφράσετε και αφήστε τον να ταξιδέψει ψηλά σε κόσμους ονειρικούς...μείνετε εκεί όσο μπορείτε περισσότερο και εύχομαι αυτός που θα τραβήξει το σχοινί και θα σας προσγειώσει να αξίζει πραγματικά.....
υγ1: αφιερωμένο σε δύο φίλους που πετούν καθημερινά τον χαρταετό του έρωτά τους..εύχομαι και σήμερα το ταξίδι να είναι ακόμη πιο συναρπαστικό...
υγ2:κάποιος που βρίσκεται μακριά να γυρίσει γρήγορα να τραβήξει και το δικό μου σχοινί....!