Δύσκολος καιρός για ...πριγκίπισσες!

Πάντα μου άρεσε να ψαχουλεύω το συρτάρι με τις παλιές φωτογραφίες της γιαγιάς..εικόνες από τα παιδικά της και εφηβικά της χρόνια πριν ακόμη πέσει στα δίχτυα του έρωτα με τον παππού..4 γελαστά χαρούμενα κορίτσια με καμπύλες και καστανά σγουρά μαλλιά με retro γυαλλιά και χρωματιστά(υποθέτω γιατί η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη) λουλουδάτα φορεματάκια που κάλυπταν το πόδι μέχρι το γόνατο,χαμηλό τακούνι,πολλή τσαχπινιά στο βλέμμα και ρομαντική διάθεση..ήταν τότε που τα κορίτσια του χωριού έκαναν τη κλασική τους βόλτα απο την πλατεία μέχρι το νεκροταφείο για να θαυμάσουν τη θέα του κάμπου που απλώνοταν στα πόδια τους αλλά και να τις θαυμάσουν οι ξακουστοί γόηδες  που με σιδερωμένη τσάκα στα παντελόνια και άσπρα κοντομάνικα πουκαμισάκια φλέρταραν αθώα τις πιο ωραίες...αγόρια κορίτσια αντάλασσαν μόνο πονηρά γελάκια και οι πιο τυχερές εισέπρατταν γλυκά κοπλιμέντα από τους πιο θαρραλέους στο παιχνίδι του φλερτ..κι όταν ο ήλιος έδυε και κρυβόταν πίσω από την Καμήλα(το βουνό) και το Πυθαγόρειο, οι κοπέλες γυρνούσαν στα σπίτια τους γεμάτες ανυπομονησία και αγωνία μήπως ο καλός τους την επόμενη μέρα ζητήσει το χέρι τους από τον αυστηρό πατέρα..μέχρι τότε υπήρχε χρόνος και ελπίδα να τον συναντήσουν στα βραδινά τους όνειρα...
Σχεδόν μισός αιώνας με χωρίζει απο αυτή τη φωτογραφία..όμως κάθε φορά που μπαίνω κρυφά στο σαλόνι της γιαγιάς,κάνω άκρη το σεμεδάκι από το πάσο,ανοίγω το βαρύ ξύλινο συρτάρι που τρίζει απειλητικά και ψάχνω στο κουτί με τις φωτογραφίες που μυρίζει παλιό χαρτί και αναμνήσεις, με πλημμυρίζει ο ίδιος ρομαντισμός και νοσταλγία..αν και δεν είχα την τύχη να ζήσω εκείνη την εποχή..Κοιτάζω ξανά και ξανά τα κορίτσια και πάντα βλέπω την ίδια αθώα πονηριά στο βλέμμα,την ίδια όρεξη για έρωτα,ζωή και ελευθερία παρόλο που ήταν καταδικασμένες(;) σε ένα πιθανό προξενιό,σε ένα και μόνο λουλουδάτο φόρεμα,σε μία φτωχική μέχρι τότε ζώη,ήξεραν πως γυρνόντας στο σπίτι έπρεπε να μαγειρέψουν για τους γονείς που γυρνούσαν από το χωράφι και να φροντίσουν το νοικοκυριό,πως ο έρωτας των ονείρων τους μπορεί να μην εκτιμούσε την προίκα τους,πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαζόταν να αφήσουν το σχολείο είτε για το γάμο είτε για να βοηθήσουν την υπόλοιπη οικογένεια,ήξεραν ακόμη πως μία φορά το χρόνο θα κατέβαιναν στο Βαθύ και ίσως είχαν την τύχη όχι μόνο να θαυμάσουν τις βιτρίνες αλλά και να αγοράσουν ένα καινούριο φόρεμα..ίσως και όχι...ήξεραν πως πρέπει να παλέψουν για μία θέση στην δύστροπη φαλλοκρατική κοινωνία του τότε...το χαμόγελο όμως και η αισιοδοξία δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη τους..
Και σήμερα??Που πήγε το χαμόγελο??Πού χάθηκαν εκείνα τα κορίτσια που έλαμπαν πραγματικά??Η αθωότητα??Ο ρομαντισμός??Πάντα κάνω μέσα μου τις ίδιες ερωτήσεις όταν "ξεφυλλίζω" τα δικά μου άλμπουμ φωτογραφιών...Δεν τα βρίσκει κανείς κρυμμένα σε κουτιά ή σε συρτάρια,ούτε στο ράφι της βιβλιοθήκης...αρκούν μερικά κλικ,μία σύνδεση στο facebook και δεκάδες αλμπουμ γεμάτα πολλές,πάρα πολλές κι ακόμη πιο πολλές φωτογραφίες ξεχύνονται στην ψηφιακή ματιά...φωτογραφίες από μύκονο,πάρο,αράχωβα,πάτρα,καλοκαιρινές διακοπές,χιονοδρομικά,πάρτυ,club, μπουζούκια,καφετέριες,ζεστά ανέμελα απογεύματα σε χρωματιστούς καναπέδες IKEA και ρομαντικές νύχτες σε παραλίες με πολύ κρασί,κιθάρες και τραγούδια...
Μας βλέπω χαρούμενες,λαμπερές,με ατέλειωτα φορέματα και ψηλοτάκουνα,με μαλλιά και μακιγιάζ,με χρωματιστά μαντήλια και τεράστια γυαλλιά να ποζάρουμε μπροστά σε μία ροζ ψηφιακή φορώντας το καλύτερο μας χαμόγελο( και πάντα 3/4 όπως λέει και μία φίλη μου για να βγαίνουμε γοητευτικές!)...Τελικά διαφέρουν οι δύο φωτογραφίες μεταξύ τους,οι δύο εποχές,οι γυναίκες του τότε και του σήμερα??και σίγουρα δεν είναι τα χρώματα μιας καλής ψηφιακής που δίνουν διαφορετική χροιά σε σχέση με την ασπρόμαυρη παλιά εικόνα...αλλά τα χρώματα της ψυχής που τότε αγγίζουν τη χρωματική παλέτα του ουράνιου τόξου αλλά σήμερα περιορίζονται στις δύο ασύμπτωτες αποχρώσεις..άσπρο-μαύρο...
2011 μ.Χ...και η γυναίκα με το πέρασμα των χρόνων έχει μάθει πως το χαμόγελο δίνει ζωή και το γέλιο ευεξία,έχει ορθώσει το ανάστημά της,έχει εισχωρήσει στην κοινωνία των αντρών και έχει λάβει σημαντικές θέσεις,έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε κοινωνικές,πολιτικές και επιστημονικές ζυμώσεις,ξέρει να φροντίζει το σώμα και το μυαλό της,να ψωνίζει ωραία ρούχα,να διαβάζει καλά βιβλία,να έχει φίλες και να γεύεται απολαύσεις τις ζωής,να ψάχνει μόνη της τον άντρα των ονείρων της και να θέτει στόχους,όρια και προϋποθέσεις στις σχέσεις της...Πίσω όμως από αυτό το χαμόγελο που φορά όταν καλημερίζει το διευθυντή,όταν πληρώνει το ψωμί στο φούρναρη,όταν λιώνει στους διαδρόμους του γυμναστηρίου και όταν ποζάρει μέσα σε στενά κολλητά φορέματα που κόβουν την ανάσα ξέρει πως κρύβει την ανασφάλεια του μέλλοντος,τον αποπροσανατολισμό που της έχει δημιουργήσει το αμερικάνικο όνειρο,το δίλημμα ανάμεσα σε καριέρα και οικογένεια,το φόβο ενός αποτυχημένου γάμου,μιας απόλυσης,μιας απώλειας,το άγχος του να παραμένει καθημερινά όμορφη,υγιής και νέα και την απαισιοδοξία που πηγάζει από μία κοινωνία που της ζητά να αποδείξει καθημερινά πως της αξίζει αυτή η εξέλιξη...
Η γυναίκα ,λοιπόν, του σήμερα δε χρειάζεται μόνο vogue, botox, ταξίδια στο εξωτερικό, ακριβές τσάντες, ξενύχτια σε μεγάλα ονόματα και αμέτρητες πιστωτικές στο luis vitton πορτοφόλι της...χρειάζεται ζεστές καλημέρες,φιλιά με γέυση σοκολάτα,κατανόηση και επικοινωνία,αγκαλιές κάτω από το φεγγάρι στην Πλάκα, ένα τηλεφώνο που να την κάνει σημαντική, ένα αθώο απλό σ' αγαπώ,ένα τριαντάφυλλο με αγκάθια κομμένο από μία αυλή...θέλει να γελάσει με όλη της την καρδιά,να νιώσει πως αξίζει τη θέση στην καρδιά σας,να γεμίσει μπαταρίες για το δύσκολο αύριο,να τρέξει σαν έφηβη,να χορέψει ατέλειωτο τουίστ σε κρυμμένα μπαράκια,να αγοράσει την αγαπημένη της σοκολάτα χωρίς να μετρά κομμάτι και θερμίδα, να βγει στο μπαλκόνι και να φωνάξει πόσο ευτυχισμένη είναι όταν παίζετε θάρρος ή αλήθεια και έχει επιλέξει αλήθεια...κάντε την ευτυχία της αλήθεια....ναι σε εσάς μιλάω!ακούτε???ψιτ εσείς!ναι εσείς που το παίζετε σοβαροί και πεζοί..αφήστε εγωισμούς και κυνισμούς και αγαπήστε μας λοιπόν..ζούμε δύσκολους καιρούς!