Πάμε για μπύρες...στο φεγγάρι?

Μέρες πάλευα να ξεκινήσω αυτό το άρθρο..ήξερα τίτλο,περιεχόμενο,είχα μαζέψει κάθε εικόνα της μνήμης μου και άπειρες σκόρπιες σκέψεις που δε μπορούσα να βάλω σε σειρά..πρώτη φορά δυσκολεύομαι τόσο πολύ να διατάξω τα δημιουργήματα του μυαλού και της φαντασίας μου σε μία σειρά λογική και κομψή ..τελικά το θέμα αυτό είναι το αδύναμο σημείο μου όσο κι αν ήθελα παλιά να πιστέψω πως η αδυναμία μου στην έκθεση βρίσκεται σε κάθε τι που σχετίζεται με το Περιβάλλον και τις οικολογικές καταστροφές..και δεν είναι οτι δε το έχω ζήσει..αντιθέτως το ζω καθημερινά και έντονα..μάλλον το θέμα του έρωτα είναι τόσο ανοργάνωτο,άπειρο,απρόβλεπτο και βασανιστικά πολύπλευρο όπως και οι σκέψεις μου γι αυτό...άραγε μπορεί κανείς να ανακαλύψει τη λογική του έρωτα ή ο έρωτας είναι παράλογα λογικός?υπάρχουν σημάδια ενός αληθινού έρωτα?υπάρχει έρωτας?

Έρωτας λοιπόν!Ουσιαστικό,ουδέτερο.Συνώνυμο η αγάπη.Προέρχεται από το ρήμα έρωμαι και ερώ.
Αποκαλείται το ευχάριστο συναίσθημα ενθουσιασμού και μυστηρίου που σχετίζεται με την αγάπη.
Πόσο βαρετή είναι η σημασία του στη σελίδα ενός λεξικού..πόσο όμως μυστήρια και ανεπανάληπτη είναι η ύπαρξή  του στη ζωή!'Ολοι παραπονεθήκαμε όταν η φιλόλογος μας ζήτησε να κλίνουμε το ρήμα έρωμαι στα αρχαία σε όλους τους χρόνους..κανείς από εμάς, όμως δεν κουράστηκε να βρίσκει καθε σπάνια έγκλιση,πτώση και μετοχή του έρωτα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του..!

Aπό την παιδική μας ηλικία το νιώσαμε..ίσως και η Disney να βοήθησε ακόμη περισσότερο σ' αυτό..Η Σταχτοπούτα περίμενε το γοβάκι της μαζί με τον πρίγκηπα,η ωραία Κοιμωμένη ξύπνησε με το φιλί του καλού της,το ίδιο και η Χιονάτη, η Τζασμίν πέταξε μόνο στο χαλί του Αλλαντίν, ο Μίκυ Μάους χόρευε πάντα με τη Μίννι ,η ΄Αριελ βγήκε στη στεριά για ένα όμορφο αγόρι και η Τίνκερμπελ ακολουθούσε παντού τον Πήτερ Παν.Έρωτας παντού!Και όσες κακές μάγισσες,πειρατές,μισητές μητριές και αντίζηλοι κι αν υπήρχαν ..το φίναλε ήταν πάντα το ίδιο!Κι όσες φορές κι αν καθήσαμε στον καναπέ παρακολουθώντας Λαίδη και Αλήτη..πάντα ευχόμασταν να τραβήξουν το ίδιο μακαρόνι και να δώσουν το πολυπόθητο φιλί..

Έρωτας από το νηπιαγωγείο..όταν το αγοράκι με τα τεράστια γαλάζια μάτια και τις χρυσές μπούκλες χαμογελούσε γλυκά και μοιραζόταν μαζί μας τις χρωματιστές κηρομπογιές..όταν ζωγραφίζαμε μπλε λιβάδια με τετράγωνους ήλιους,καρδούλες σύννεφα και πορτοκαλί σπιτάκια για να του χαρίσουμε με αγάπη..όταν πιστεύαμε πως το σ'αγαπώ είναι μια λέξη,το γράφαμε με ενθουσιασμό στο πίσω μέρος της ζωγραφιάς και το βάζαμε κρυφά στην τσάντα του..άραγε ποιος δεν ένιωσε το πρώτο σκίρτημα του έρωτα τότε?και πόσο δυνατό ήταν αυτό το σκίρτημα όταν φτιάχναμε δαχτυλίδια με μαργαρίτες και υποσχόμασταν να παντρευτούμε όταν μεγαλώσουμε...

Και τελικά μεγαλώσαμε..και το αγοράκι με τις μπούκλες μεγάλωσε κ αυτό...όμως τότε ανακαλύψαμε πως μαζί του μεγάλωσαν κι άλλα αγόρια που μας τράβηξαν ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον..η παιδική ηλικία διαδέχτηκε την εφηβική κι αυτή με τη σειρά της τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής..όλες όμως οι αναμνήσεις μας είχαν πάντα τη γλυκιά γεύση του έρωτα..κρυφά σημειώματα κάτω από το θρανίο,γλυκές ματιές,αφιερωμένα τραγούδια,δώρα αρκουδάκια,κομμένα τριαντάφυλλα στο χρώμα που λατρεύαμε,πολύς Μαχαιρίτσας και Βon jovi.....ήταν τότε που στο λεύκωμα του δημοτικού γράφαμε στην ερώτηση "τι ειναι έρως" το όνομα του,τότε που τα πρωινά κρυφά φιλιά οδηγούσαν σε γκρίνια του καθηγητή για καθυστέρηση,τότε που το κουδούνι σήμαινε ευκαιρία να τρέξουμε στην αγκαλιά του,τότε που σηκωνόμασταν να τον δούμε από το παράθυρο της ταξης στην ώρα του μαθήματος να παίζει μπαλα..όταν το θρανίο γέμιζε καρδούλες και προσθέσεις γραμμάτων..όταν χαράζαμε στο δέντρο τα αρχικά μας και ευχόμασταν να μείνουν για πάντα εκεί..όταν στα πάρτυ του γυμνασίου χορεύαμε το πρώτο μας βαλς ...και όταν κλείναμε την ομπρέλα και τρέχαμε κρατώντας το χέρι του μέσα στη βροχή...

Έχουν περάσει χρόνια από εκείνους τους πρώτους αξέχαστους έρωτες που εμπιστευόμασταν τα βράδια του καλοκαιριού στην καλύτερή μας φίλη..ζούμε σε μία εποχή που οι οικολογικές και οικονομικές καταστροφές, η πείνα,η δυστυχία,η αρρώστια,η κατάθλιψη και το άγχος της καθημερινότητας φαντάζουν τεράστια προβήματα που απαγορεύουν το μυαλό και τη μνήμη να φυλλομετρά γλυκές και ροζ σελίδες του παρελθόντος..η διαστρέβλωση των αξιών είναι οδυνηρή..οι άνθρωποι κλείνονται στους 4 τοίχους του εγωϊσμού τους και κοιτούν μόνο από το παράθυρο του συμφέροντός τους..φοβόμαστε να εκφραστούμε,να αγαπήσουμε,να καλημερίσουμε ,να φωνάξουμε τις ανάγκες και τα θέλω μας..τα χρέη και ο χρόνος μας κυνηγούν,τα όνειρα μας έχουν το χρώμα του ουρανού μιας μεγαλούπολης  και οι τεράστιες απαιτήσεις μιας κοινωνίας που φορά στον άνθρωπο την πανοπλία της ματαιοδοξίας μας καταρρακώνουν....Έτσι και ο έρωτας φαίνεται πως έχει βυθιστεί κάτω από εγωϊστικές φιλοδοξίες,υπέρμετρες ανάγκες και ατσαλάκωτες διαθέσεις...οι άνθρωποι φοβούνται να μοιραστούν κομμάτια από την καρδιά τους,δευτερόλεπτα από το χρόνο τους και χρώματα από τη ψυχή τους..δυστυχώς...ανταλλάσουν ακριβά μηνύματα και δώρα αγορασμένης αγάπης μια μέρα εμπορευματοποίησής της..χωρίζουν για να ξεχωρίσουν..φεύγουν για να ταξιδέψουν μόνοι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ζωής αναζητώντας χρήμα και καριέρα..
Ας κλείσουμε επιτέλους τα μάτια μπροστά στη γλυκιά απόλαυση μιας εφήμερης ευτυχίας..ας ανατρέξουμε σε μονοπάτια της μνήμης που ο έρωτας ήταν η κινητήριος δύναμη της καθημερινότητάς μας και τα δάκρυα του ήταν γλυκά κι όχι πικρά...δεν κοστίζει,δεν πονάει,δε θέλει ταλέντο...μας προσφέρεται απλόχερα..άλλωστε τι είναι ο έρωτας;;.....ένα συναρπαστικό ταξίδι  σε σπάνιες γειτονιές της καρδιάς μας,ένα γλυκό φιλί ένα ηλιόλουστο πρωινό,να ξυπνάς με το χαμόγελό του,να κρύβεσαι στην αγκαλιά του το βράδυ,ένα σ' αγαπώ μια απρόσμενη ώρα,να του λείπεις,να σου λείπει,ένα ροζ σημείωμα στο ψυγείο,να βλέπεις το μαύρο ουρανό της Αθήνας γαλάζιο σαν τα μάτια του,να κλέβεις δευτερόλεπτα κοντά του,να μυρίζεις το άρωμα του στα μαλλιά σου,να ντύνεσαι με την αγάπη του,να ακούς ροκ μπαλλάντες όλο το βράδυ,να χαίρεσαι με την επιτυχία του,να βαδίζεται παράλληλα και οι δύο μαζί,να τον θαυμάζεις,να τραγουδάτε αγκαλιά το αγαπημένο σας τραγούδι σε συναυλίες,να σου κρατάει το χέρι μπροστά στους φίλους σου,να τον βλέπεις κάθε μέρα όμορφο,να ξέρεις πως θα σκουπίσει το δάκρυ σου πριν λερώσει τη ψυχή σου,να ξέρει πως θα είσαι εκεί όταν οι άλλοι φέυγουν,να κάνεις την πιο μεγάλη βουτιά στον κόσμο των ονείρων για να βρεθείς δίπλα του,να βλέπετε μαζί το Ημερολόγιο και να μη θεωρεί την συγκίνησή σου αστεία,να γελάτε μαζί,να ονειρεύεστε μαζί,να μυρίζετε την αύρα της θάλασσας κάτω από τον έναστρο ουρανό ...κι όταν τα κάνουμε όλα αυτά και καλωσορίσουμε πάλι τον έρωτα στις ζωές μας,οι μέρες μας θα ντυθούν με τα πιο γλυκά αρώματα της ευτύχιας...μας αξίζει ο έρωτας...μας χρειάζεται...

κι έτσι.....όταν κάποια στιγμή μας ζητήσει ένα ήρεμο ανοιξιάτικο βράδυ σε ένα στενό σοκάκι της Πλάκας να πάμε για μπύρες στο φεγγάρι.....ακόμη κι αν ξέρουμε πως είναι αδύνατο....κοιτώντας τον στα μάτια να πιστέψουμε πως μπορούμε...



δεν χρειάζονται αφιερώσεις...οι λέξεις έχουν κομμάτια ψυχής..όχι μόνο της δικής μου...