Βιο(αλ)χημείες...

Η άνοιξη μπήκε...τα πουλάκια ελάληλαν και άλλη μία εξεταστική έληξε με επεισοδιακό για μερικούς,αναμενόμενο για κάποιους άλλους και επιτηδευμένα τυχερό τρόπο για λίγους και καλούς(;)!Σίγουρα προγραμματισμένη τύχη δεν υφίσταται με τα έως τώρα παγκόσμια δεδομένα-φιλοσοφικά και φυσικά- αλλά το ταλέντο να παρουσιάζεις μία γραφικά επαναλαμβανόμενη κατάσταση ως τυχαία είναι αξιοσημείωτη στο καθημερινό “μοραλιστικό” σπουδαστικό περιβάλλον..
Και ενώ το μισό έτος επικαλούταν μία τελευταία βοήθεια από τη Θεά Τύχη που ως γνωστόν απουσιάζει από τέτοιες διαδικασίες και το υπόλοιπο μισό έκανε επανάληψη στα ατέλειωτα βήματα και ένζυμα του κύκλου του Krebs και της γλυκόλυσης, μερικοί άθελα τους(ελπίζω) και μη βρέθηκαν σε ένα περιβάλλον κατάλληλο για εφαρμογή του τροποποιημένου ρητού...τα αγαθά copies κτώνται!Ίσως να πέσαμε θύματα της οφθαλμών μας,ίσως η ελαστικότητα των εξεταστών να ήταν δημιουργήματα της καχυποψίας μας και η “κοινωνική” και επί το πλείστον “παραταξιακή” ομοφωνία στο εν λόγω αμφιθέατρο να άγγιζε τα όρια του τυχαίου,ίσως η προσπάθεια αιτιολόγησης του γεγονότος από την έδρα να ήταν δικαιολογημένη...εικασίες και προβληματισμοί...
Δεν καταδικάζω το γεγονός σαν μεμονωμένο..εξάλλου μπορεί να με απατά και η αντίληψή μου!Ας σταματήσουμε όμως να θάβουμε ανάλογες καταστάσεις κάτω από την σκόνη της λήθης..Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στην σχολή μας..ούτε και η τελευταία..καθημερινά γίνονται προσπάθειες απόκρυψης ανάλογων φαινομένων ψηφοθηρικά και “καρεκλο”-θηρικά σκόπιμες!Πλειοψηφίες φοιτητών φορούν παρωπίδες υπό την επιτακτικότητα ενός κατευθυντήριου επιστημονισμού και “οργανωμένες” παρέες πωλούν τη γοητεία της ασφαλούς επιτυχίας με επικουρικά εξωτερικά (αλλα και εσωτερικά) μέσα αμβλύνοντας την πέρασή τους στην πρώιμη φοιτητική φουρνιά.
Εμποδίζοντας την εθιμοτυποποίση τέτοιων πράξεων με χαρακτηριστικό κιρκάδιο κύκλο,καταδικάζοντας το καθηγητικό κατεστημένο και απαιτώντας διαφάνεια στις εξεταστικές διαδικασίες,η σχολή μας θα αποκτήσει την ηθική της υγεία που χρόνια αναζητά!Τότε και μόνο τότε ο πολιτικός λόγος στα αμφιθέατρα,οι γενικές συνελεύσεις και οι ιδεολογικές αντικρούσεις θα στηρίζονται πάνω στην κοινή επιθυμία για βελτίωση του επιστημονικού εξοπλισμού της ,
επανδρώνοντας την ιατρική με μέσα για παροχή γνώσεων και όχι ανοιχτών παραθύρων!Μέχρι τότε καλή επιτυχία...προεξ-ασφαλισμένη και μη!

Πάμε για μπύρες...στο φεγγάρι?

Μέρες πάλευα να ξεκινήσω αυτό το άρθρο..ήξερα τίτλο,περιεχόμενο,είχα μαζέψει κάθε εικόνα της μνήμης μου και άπειρες σκόρπιες σκέψεις που δε μπορούσα να βάλω σε σειρά..πρώτη φορά δυσκολεύομαι τόσο πολύ να διατάξω τα δημιουργήματα του μυαλού και της φαντασίας μου σε μία σειρά λογική και κομψή ..τελικά το θέμα αυτό είναι το αδύναμο σημείο μου όσο κι αν ήθελα παλιά να πιστέψω πως η αδυναμία μου στην έκθεση βρίσκεται σε κάθε τι που σχετίζεται με το Περιβάλλον και τις οικολογικές καταστροφές..και δεν είναι οτι δε το έχω ζήσει..αντιθέτως το ζω καθημερινά και έντονα..μάλλον το θέμα του έρωτα είναι τόσο ανοργάνωτο,άπειρο,απρόβλεπτο και βασανιστικά πολύπλευρο όπως και οι σκέψεις μου γι αυτό...άραγε μπορεί κανείς να ανακαλύψει τη λογική του έρωτα ή ο έρωτας είναι παράλογα λογικός?υπάρχουν σημάδια ενός αληθινού έρωτα?υπάρχει έρωτας?

Έρωτας λοιπόν!Ουσιαστικό,ουδέτερο.Συνώνυμο η αγάπη.Προέρχεται από το ρήμα έρωμαι και ερώ.
Αποκαλείται το ευχάριστο συναίσθημα ενθουσιασμού και μυστηρίου που σχετίζεται με την αγάπη.
Πόσο βαρετή είναι η σημασία του στη σελίδα ενός λεξικού..πόσο όμως μυστήρια και ανεπανάληπτη είναι η ύπαρξή  του στη ζωή!'Ολοι παραπονεθήκαμε όταν η φιλόλογος μας ζήτησε να κλίνουμε το ρήμα έρωμαι στα αρχαία σε όλους τους χρόνους..κανείς από εμάς, όμως δεν κουράστηκε να βρίσκει καθε σπάνια έγκλιση,πτώση και μετοχή του έρωτα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του..!

Aπό την παιδική μας ηλικία το νιώσαμε..ίσως και η Disney να βοήθησε ακόμη περισσότερο σ' αυτό..Η Σταχτοπούτα περίμενε το γοβάκι της μαζί με τον πρίγκηπα,η ωραία Κοιμωμένη ξύπνησε με το φιλί του καλού της,το ίδιο και η Χιονάτη, η Τζασμίν πέταξε μόνο στο χαλί του Αλλαντίν, ο Μίκυ Μάους χόρευε πάντα με τη Μίννι ,η ΄Αριελ βγήκε στη στεριά για ένα όμορφο αγόρι και η Τίνκερμπελ ακολουθούσε παντού τον Πήτερ Παν.Έρωτας παντού!Και όσες κακές μάγισσες,πειρατές,μισητές μητριές και αντίζηλοι κι αν υπήρχαν ..το φίναλε ήταν πάντα το ίδιο!Κι όσες φορές κι αν καθήσαμε στον καναπέ παρακολουθώντας Λαίδη και Αλήτη..πάντα ευχόμασταν να τραβήξουν το ίδιο μακαρόνι και να δώσουν το πολυπόθητο φιλί..

Έρωτας από το νηπιαγωγείο..όταν το αγοράκι με τα τεράστια γαλάζια μάτια και τις χρυσές μπούκλες χαμογελούσε γλυκά και μοιραζόταν μαζί μας τις χρωματιστές κηρομπογιές..όταν ζωγραφίζαμε μπλε λιβάδια με τετράγωνους ήλιους,καρδούλες σύννεφα και πορτοκαλί σπιτάκια για να του χαρίσουμε με αγάπη..όταν πιστεύαμε πως το σ'αγαπώ είναι μια λέξη,το γράφαμε με ενθουσιασμό στο πίσω μέρος της ζωγραφιάς και το βάζαμε κρυφά στην τσάντα του..άραγε ποιος δεν ένιωσε το πρώτο σκίρτημα του έρωτα τότε?και πόσο δυνατό ήταν αυτό το σκίρτημα όταν φτιάχναμε δαχτυλίδια με μαργαρίτες και υποσχόμασταν να παντρευτούμε όταν μεγαλώσουμε...

Και τελικά μεγαλώσαμε..και το αγοράκι με τις μπούκλες μεγάλωσε κ αυτό...όμως τότε ανακαλύψαμε πως μαζί του μεγάλωσαν κι άλλα αγόρια που μας τράβηξαν ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον..η παιδική ηλικία διαδέχτηκε την εφηβική κι αυτή με τη σειρά της τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής..όλες όμως οι αναμνήσεις μας είχαν πάντα τη γλυκιά γεύση του έρωτα..κρυφά σημειώματα κάτω από το θρανίο,γλυκές ματιές,αφιερωμένα τραγούδια,δώρα αρκουδάκια,κομμένα τριαντάφυλλα στο χρώμα που λατρεύαμε,πολύς Μαχαιρίτσας και Βon jovi.....ήταν τότε που στο λεύκωμα του δημοτικού γράφαμε στην ερώτηση "τι ειναι έρως" το όνομα του,τότε που τα πρωινά κρυφά φιλιά οδηγούσαν σε γκρίνια του καθηγητή για καθυστέρηση,τότε που το κουδούνι σήμαινε ευκαιρία να τρέξουμε στην αγκαλιά του,τότε που σηκωνόμασταν να τον δούμε από το παράθυρο της ταξης στην ώρα του μαθήματος να παίζει μπαλα..όταν το θρανίο γέμιζε καρδούλες και προσθέσεις γραμμάτων..όταν χαράζαμε στο δέντρο τα αρχικά μας και ευχόμασταν να μείνουν για πάντα εκεί..όταν στα πάρτυ του γυμνασίου χορεύαμε το πρώτο μας βαλς ...και όταν κλείναμε την ομπρέλα και τρέχαμε κρατώντας το χέρι του μέσα στη βροχή...

Έχουν περάσει χρόνια από εκείνους τους πρώτους αξέχαστους έρωτες που εμπιστευόμασταν τα βράδια του καλοκαιριού στην καλύτερή μας φίλη..ζούμε σε μία εποχή που οι οικολογικές και οικονομικές καταστροφές, η πείνα,η δυστυχία,η αρρώστια,η κατάθλιψη και το άγχος της καθημερινότητας φαντάζουν τεράστια προβήματα που απαγορεύουν το μυαλό και τη μνήμη να φυλλομετρά γλυκές και ροζ σελίδες του παρελθόντος..η διαστρέβλωση των αξιών είναι οδυνηρή..οι άνθρωποι κλείνονται στους 4 τοίχους του εγωϊσμού τους και κοιτούν μόνο από το παράθυρο του συμφέροντός τους..φοβόμαστε να εκφραστούμε,να αγαπήσουμε,να καλημερίσουμε ,να φωνάξουμε τις ανάγκες και τα θέλω μας..τα χρέη και ο χρόνος μας κυνηγούν,τα όνειρα μας έχουν το χρώμα του ουρανού μιας μεγαλούπολης  και οι τεράστιες απαιτήσεις μιας κοινωνίας που φορά στον άνθρωπο την πανοπλία της ματαιοδοξίας μας καταρρακώνουν....Έτσι και ο έρωτας φαίνεται πως έχει βυθιστεί κάτω από εγωϊστικές φιλοδοξίες,υπέρμετρες ανάγκες και ατσαλάκωτες διαθέσεις...οι άνθρωποι φοβούνται να μοιραστούν κομμάτια από την καρδιά τους,δευτερόλεπτα από το χρόνο τους και χρώματα από τη ψυχή τους..δυστυχώς...ανταλλάσουν ακριβά μηνύματα και δώρα αγορασμένης αγάπης μια μέρα εμπορευματοποίησής της..χωρίζουν για να ξεχωρίσουν..φεύγουν για να ταξιδέψουν μόνοι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ζωής αναζητώντας χρήμα και καριέρα..
Ας κλείσουμε επιτέλους τα μάτια μπροστά στη γλυκιά απόλαυση μιας εφήμερης ευτυχίας..ας ανατρέξουμε σε μονοπάτια της μνήμης που ο έρωτας ήταν η κινητήριος δύναμη της καθημερινότητάς μας και τα δάκρυα του ήταν γλυκά κι όχι πικρά...δεν κοστίζει,δεν πονάει,δε θέλει ταλέντο...μας προσφέρεται απλόχερα..άλλωστε τι είναι ο έρωτας;;.....ένα συναρπαστικό ταξίδι  σε σπάνιες γειτονιές της καρδιάς μας,ένα γλυκό φιλί ένα ηλιόλουστο πρωινό,να ξυπνάς με το χαμόγελό του,να κρύβεσαι στην αγκαλιά του το βράδυ,ένα σ' αγαπώ μια απρόσμενη ώρα,να του λείπεις,να σου λείπει,ένα ροζ σημείωμα στο ψυγείο,να βλέπεις το μαύρο ουρανό της Αθήνας γαλάζιο σαν τα μάτια του,να κλέβεις δευτερόλεπτα κοντά του,να μυρίζεις το άρωμα του στα μαλλιά σου,να ντύνεσαι με την αγάπη του,να ακούς ροκ μπαλλάντες όλο το βράδυ,να χαίρεσαι με την επιτυχία του,να βαδίζεται παράλληλα και οι δύο μαζί,να τον θαυμάζεις,να τραγουδάτε αγκαλιά το αγαπημένο σας τραγούδι σε συναυλίες,να σου κρατάει το χέρι μπροστά στους φίλους σου,να τον βλέπεις κάθε μέρα όμορφο,να ξέρεις πως θα σκουπίσει το δάκρυ σου πριν λερώσει τη ψυχή σου,να ξέρει πως θα είσαι εκεί όταν οι άλλοι φέυγουν,να κάνεις την πιο μεγάλη βουτιά στον κόσμο των ονείρων για να βρεθείς δίπλα του,να βλέπετε μαζί το Ημερολόγιο και να μη θεωρεί την συγκίνησή σου αστεία,να γελάτε μαζί,να ονειρεύεστε μαζί,να μυρίζετε την αύρα της θάλασσας κάτω από τον έναστρο ουρανό ...κι όταν τα κάνουμε όλα αυτά και καλωσορίσουμε πάλι τον έρωτα στις ζωές μας,οι μέρες μας θα ντυθούν με τα πιο γλυκά αρώματα της ευτύχιας...μας αξίζει ο έρωτας...μας χρειάζεται...

κι έτσι.....όταν κάποια στιγμή μας ζητήσει ένα ήρεμο ανοιξιάτικο βράδυ σε ένα στενό σοκάκι της Πλάκας να πάμε για μπύρες στο φεγγάρι.....ακόμη κι αν ξέρουμε πως είναι αδύνατο....κοιτώντας τον στα μάτια να πιστέψουμε πως μπορούμε...



δεν χρειάζονται αφιερώσεις...οι λέξεις έχουν κομμάτια ψυχής..όχι μόνο της δικής μου...

Δύσκολος καιρός για ...πριγκίπισσες!

Πάντα μου άρεσε να ψαχουλεύω το συρτάρι με τις παλιές φωτογραφίες της γιαγιάς..εικόνες από τα παιδικά της και εφηβικά της χρόνια πριν ακόμη πέσει στα δίχτυα του έρωτα με τον παππού..4 γελαστά χαρούμενα κορίτσια με καμπύλες και καστανά σγουρά μαλλιά με retro γυαλλιά και χρωματιστά(υποθέτω γιατί η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη) λουλουδάτα φορεματάκια που κάλυπταν το πόδι μέχρι το γόνατο,χαμηλό τακούνι,πολλή τσαχπινιά στο βλέμμα και ρομαντική διάθεση..ήταν τότε που τα κορίτσια του χωριού έκαναν τη κλασική τους βόλτα απο την πλατεία μέχρι το νεκροταφείο για να θαυμάσουν τη θέα του κάμπου που απλώνοταν στα πόδια τους αλλά και να τις θαυμάσουν οι ξακουστοί γόηδες  που με σιδερωμένη τσάκα στα παντελόνια και άσπρα κοντομάνικα πουκαμισάκια φλέρταραν αθώα τις πιο ωραίες...αγόρια κορίτσια αντάλασσαν μόνο πονηρά γελάκια και οι πιο τυχερές εισέπρατταν γλυκά κοπλιμέντα από τους πιο θαρραλέους στο παιχνίδι του φλερτ..κι όταν ο ήλιος έδυε και κρυβόταν πίσω από την Καμήλα(το βουνό) και το Πυθαγόρειο, οι κοπέλες γυρνούσαν στα σπίτια τους γεμάτες ανυπομονησία και αγωνία μήπως ο καλός τους την επόμενη μέρα ζητήσει το χέρι τους από τον αυστηρό πατέρα..μέχρι τότε υπήρχε χρόνος και ελπίδα να τον συναντήσουν στα βραδινά τους όνειρα...
Σχεδόν μισός αιώνας με χωρίζει απο αυτή τη φωτογραφία..όμως κάθε φορά που μπαίνω κρυφά στο σαλόνι της γιαγιάς,κάνω άκρη το σεμεδάκι από το πάσο,ανοίγω το βαρύ ξύλινο συρτάρι που τρίζει απειλητικά και ψάχνω στο κουτί με τις φωτογραφίες που μυρίζει παλιό χαρτί και αναμνήσεις, με πλημμυρίζει ο ίδιος ρομαντισμός και νοσταλγία..αν και δεν είχα την τύχη να ζήσω εκείνη την εποχή..Κοιτάζω ξανά και ξανά τα κορίτσια και πάντα βλέπω την ίδια αθώα πονηριά στο βλέμμα,την ίδια όρεξη για έρωτα,ζωή και ελευθερία παρόλο που ήταν καταδικασμένες(;) σε ένα πιθανό προξενιό,σε ένα και μόνο λουλουδάτο φόρεμα,σε μία φτωχική μέχρι τότε ζώη,ήξεραν πως γυρνόντας στο σπίτι έπρεπε να μαγειρέψουν για τους γονείς που γυρνούσαν από το χωράφι και να φροντίσουν το νοικοκυριό,πως ο έρωτας των ονείρων τους μπορεί να μην εκτιμούσε την προίκα τους,πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαζόταν να αφήσουν το σχολείο είτε για το γάμο είτε για να βοηθήσουν την υπόλοιπη οικογένεια,ήξεραν ακόμη πως μία φορά το χρόνο θα κατέβαιναν στο Βαθύ και ίσως είχαν την τύχη όχι μόνο να θαυμάσουν τις βιτρίνες αλλά και να αγοράσουν ένα καινούριο φόρεμα..ίσως και όχι...ήξεραν πως πρέπει να παλέψουν για μία θέση στην δύστροπη φαλλοκρατική κοινωνία του τότε...το χαμόγελο όμως και η αισιοδοξία δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη τους..
Και σήμερα??Που πήγε το χαμόγελο??Πού χάθηκαν εκείνα τα κορίτσια που έλαμπαν πραγματικά??Η αθωότητα??Ο ρομαντισμός??Πάντα κάνω μέσα μου τις ίδιες ερωτήσεις όταν "ξεφυλλίζω" τα δικά μου άλμπουμ φωτογραφιών...Δεν τα βρίσκει κανείς κρυμμένα σε κουτιά ή σε συρτάρια,ούτε στο ράφι της βιβλιοθήκης...αρκούν μερικά κλικ,μία σύνδεση στο facebook και δεκάδες αλμπουμ γεμάτα πολλές,πάρα πολλές κι ακόμη πιο πολλές φωτογραφίες ξεχύνονται στην ψηφιακή ματιά...φωτογραφίες από μύκονο,πάρο,αράχωβα,πάτρα,καλοκαιρινές διακοπές,χιονοδρομικά,πάρτυ,club, μπουζούκια,καφετέριες,ζεστά ανέμελα απογεύματα σε χρωματιστούς καναπέδες IKEA και ρομαντικές νύχτες σε παραλίες με πολύ κρασί,κιθάρες και τραγούδια...
Μας βλέπω χαρούμενες,λαμπερές,με ατέλειωτα φορέματα και ψηλοτάκουνα,με μαλλιά και μακιγιάζ,με χρωματιστά μαντήλια και τεράστια γυαλλιά να ποζάρουμε μπροστά σε μία ροζ ψηφιακή φορώντας το καλύτερο μας χαμόγελο( και πάντα 3/4 όπως λέει και μία φίλη μου για να βγαίνουμε γοητευτικές!)...Τελικά διαφέρουν οι δύο φωτογραφίες μεταξύ τους,οι δύο εποχές,οι γυναίκες του τότε και του σήμερα??και σίγουρα δεν είναι τα χρώματα μιας καλής ψηφιακής που δίνουν διαφορετική χροιά σε σχέση με την ασπρόμαυρη παλιά εικόνα...αλλά τα χρώματα της ψυχής που τότε αγγίζουν τη χρωματική παλέτα του ουράνιου τόξου αλλά σήμερα περιορίζονται στις δύο ασύμπτωτες αποχρώσεις..άσπρο-μαύρο...
2011 μ.Χ...και η γυναίκα με το πέρασμα των χρόνων έχει μάθει πως το χαμόγελο δίνει ζωή και το γέλιο ευεξία,έχει ορθώσει το ανάστημά της,έχει εισχωρήσει στην κοινωνία των αντρών και έχει λάβει σημαντικές θέσεις,έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε κοινωνικές,πολιτικές και επιστημονικές ζυμώσεις,ξέρει να φροντίζει το σώμα και το μυαλό της,να ψωνίζει ωραία ρούχα,να διαβάζει καλά βιβλία,να έχει φίλες και να γεύεται απολαύσεις τις ζωής,να ψάχνει μόνη της τον άντρα των ονείρων της και να θέτει στόχους,όρια και προϋποθέσεις στις σχέσεις της...Πίσω όμως από αυτό το χαμόγελο που φορά όταν καλημερίζει το διευθυντή,όταν πληρώνει το ψωμί στο φούρναρη,όταν λιώνει στους διαδρόμους του γυμναστηρίου και όταν ποζάρει μέσα σε στενά κολλητά φορέματα που κόβουν την ανάσα ξέρει πως κρύβει την ανασφάλεια του μέλλοντος,τον αποπροσανατολισμό που της έχει δημιουργήσει το αμερικάνικο όνειρο,το δίλημμα ανάμεσα σε καριέρα και οικογένεια,το φόβο ενός αποτυχημένου γάμου,μιας απόλυσης,μιας απώλειας,το άγχος του να παραμένει καθημερινά όμορφη,υγιής και νέα και την απαισιοδοξία που πηγάζει από μία κοινωνία που της ζητά να αποδείξει καθημερινά πως της αξίζει αυτή η εξέλιξη...
Η γυναίκα ,λοιπόν, του σήμερα δε χρειάζεται μόνο vogue, botox, ταξίδια στο εξωτερικό, ακριβές τσάντες, ξενύχτια σε μεγάλα ονόματα και αμέτρητες πιστωτικές στο luis vitton πορτοφόλι της...χρειάζεται ζεστές καλημέρες,φιλιά με γέυση σοκολάτα,κατανόηση και επικοινωνία,αγκαλιές κάτω από το φεγγάρι στην Πλάκα, ένα τηλεφώνο που να την κάνει σημαντική, ένα αθώο απλό σ' αγαπώ,ένα τριαντάφυλλο με αγκάθια κομμένο από μία αυλή...θέλει να γελάσει με όλη της την καρδιά,να νιώσει πως αξίζει τη θέση στην καρδιά σας,να γεμίσει μπαταρίες για το δύσκολο αύριο,να τρέξει σαν έφηβη,να χορέψει ατέλειωτο τουίστ σε κρυμμένα μπαράκια,να αγοράσει την αγαπημένη της σοκολάτα χωρίς να μετρά κομμάτι και θερμίδα, να βγει στο μπαλκόνι και να φωνάξει πόσο ευτυχισμένη είναι όταν παίζετε θάρρος ή αλήθεια και έχει επιλέξει αλήθεια...κάντε την ευτυχία της αλήθεια....ναι σε εσάς μιλάω!ακούτε???ψιτ εσείς!ναι εσείς που το παίζετε σοβαροί και πεζοί..αφήστε εγωισμούς και κυνισμούς και αγαπήστε μας λοιπόν..ζούμε δύσκολους καιρούς!

Μπαμπά...φυσάει???

 Η πρώτη ηλιαχτίδα μπήκε στο δωμάτιο και χάιδεψε τις κουρτίνες, το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά ανελέειτα ώσπου να φύγει και το τελευταίο ίχνος ονείρου και εγώ άνοιξα διστακτικά τα μάτια με μία τελευταία ελπίδα να κλέψω λίγο ύπνο ακόμη..αφού οι ελπίδες μου εξατμίστηκαν από το άγχος του διαβάσματος,σηκώθηκα, πλησίασα τη μπαλκονόπορτα και τα μάτια μου έψαξαν να βρουν ανάμεσα στις ψηλές πολυκατοικίες,το μικρό κομματάκι από τον Υμμητό που είμαι τυχερή να βλέπω.."πφφφ..δε χιόνισε", σκέφτηκα απογοητευμένη προσπαθώντας να στριμώξω ανάμεσα στις σκέψεις μου τη λέξη ακόμη..και πριν προλάβω να γυρίσω την πλάτη μου..η εικόνα της άδειας γειτονιάς γέμισε με τα γέλια,τις φωνές και την ανυπομονησία δυο μικρών παιδιών που κρατούσαν ένα χρωματιστό χαρταετό και ρωτούσαν συνεχώς τον μπαμπά τους..."μπαμπά...φυσάει????".
Και τότε οι αναμνήσεις ξεχύθηκαν...
Πόσο γλυκιά και συναρπαστική φάνταζε στο μυαλό μου η σημερινή μέρα όταν ήμουν μικρή...αφού παρακολουθούσα ανελλιπώς τις προηγούμενες μέρες τα δελτία καιρού, στεκόμουν ώρες μπροστά από χρωματιστούς,χαρούμενους,ολυμπιακούς,παναθηναϊκούς,πολύ ροζ,χαμογελαστούς,ριγέ,πουά και φανταχτερούς χαρταετούς μέχρι να διαλέξω,ξυπνούσα πάντα με την ίδια αγωνία..θα πετάξει?Με έπαιρνε ο μπαμπάς από το χέρι,πηγαίναμε στην παραλία και ξεκινούσαμε το πιο διασκεδαστικό παιχνίδι..κρατούσε εκείνος το σχοινί..έτρεχα εγώ με τον τεράστιο χαρταετό που ήταν πιο μεγάλος σε μέγεθος από μένα..έτρεχα,έτρεχα τον άφηνα αλλά ..μπουμπ!έπεφτε αυτός κάτω!"Πιο γρήγορα" μου φώναζε ο μπαμπάς και περιμέναμε μέχρι να φυσήξει δυνατός αέρας!"Έτοιμη" έλεγα και έτρεχα με όλη μου τη δύναμη ώστε ο μικρός μου φίλος να κατακτήσει τον ουρανό ..ουφ!κουραστικό παιχνίδι δε λέω αλλά έπρεπε να πετάξει και να πετάξει και πιο ψηλά από τους υπόλοιπους γύρω για να έχω να το λέω την επόμενη μέρα στο δάσκαλο! Πόσο μάλλον αν ήταν κάποιος φίλος μου εκεί κοντά..δεν το έβαζα κάτω μέχρι να αποδείξω πως ο δικός μου ήταν καλύτερος...τι γλυκιά ικανοποίηση!Και πόσο ευτυχισμένη ήμουν όταν ήξερα πως θα γιορτάσω τη "νίκη" μου με τον ταραμά της μαμάς,τις τεράστιες ποσότητες λαγάνας και το χταπόδι στιφάδο της γιαγιάς που μας περίμεναν στο σπίτι και φώναζε η μαμά να μην αργήσουμε γιατί θα κρύωναν!
Δεν νομίζω να υπάρχει παιδί που να μην του αρέσει το παιχνίδι του χαρταετού..ή μεγάλο που να μην έχει την ανάμνηση του εαυτού του παιδί να τρέχει με τις μπουκλίτσες να ανεμίζουν στον αέρα,τα ριγέ πουκαμισάκια που μας έντυνε η μαμά να ξεκουμπώνουν από την προσπάθεια και την λαχανιασμένη ανάσα!Τι όμορφη μέρα η Καθαρά Δευτέρα!
Μου άρεσε από μικρή ο χαρταετός...να τον βλέπω να ταξιδεύει ανάμεσα στα πουπουλένια συννεφάκια και τα χρυσά μαλλιά του ήλιου..ήξερα πως βλεπει εικόνες,ανθρώπους,σπίτια,τη θάλασσα από ψηλά που εγώ δε μπορούσα να δω..τον ζήλευα που έτρεχε στο λιβάδι του ουρανού,ήταν ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει,να τρέξει όσο θέλει να ζωγραφίσει με τούμπες το γαλάζιο ουράνιο βασίλειο..
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως ακόμη μου αρέσει ο χαρταετός..πλέον ξέρω τι βλέπει απο ψηλά ή τουλάχιστον θέλω να νομίζω ότι ξέρω..δε με ενθουσιάζει τόσο αυτό..αλλά ότι  μπορεί να νικά όσα τον κρατούν στη γη,έχει τη δύναμη να ξεχνά το γήινο, το λογικό και να κατακτά αυτό που η ψυχή μας ζητά..λίγες σταγόνες παραμυθιού..μ' αρέσει να τον βλέπω να σηκώνεται σιγά σιγά και να παίρνει μαζί του τις σκέψεις μου,τα όνειρα μου,τις αγωνίες μου,τις αναμνήσεις μου,τα συναισθήματά μου που βουτούν  στη λιμνοθάλλασα του ουρανού και γεύονται για λίγο την αλμύρα της ελευθερίας και της ευτυχίας...
Σήμερα,λοιπόν,είτε βρίσκεστε σε παλιά γνώριμα λιβάδια που πετάξατε τον πρώτο σας χαρταετό είτε είστε τρελαμένοι ανάμεσα σε πλούσια εδέσματα της ημέρας είτε μείνατε σπίτι και χαλαρώνετε στον καναπέ παρέα με ένα βιβλίο, φτιάξτε νοερά τον δικό σας χαρταετό της καρδιάς σας, εφοδιάστε τον με όποια αρνητική σκέψη θέλετε να ξεφορτωθείτε ή με όποια επιθυμία διστάζεται να εκφράσετε και αφήστε τον να ταξιδέψει ψηλά σε κόσμους ονειρικούς...μείνετε εκεί όσο μπορείτε περισσότερο και εύχομαι αυτός που θα τραβήξει το σχοινί και θα σας προσγειώσει να αξίζει πραγματικά.....
υγ1: αφιερωμένο σε δύο φίλους που πετούν καθημερινά τον χαρταετό του έρωτά τους..εύχομαι και σήμερα το ταξίδι να είναι ακόμη πιο συναρπαστικό...
υγ2:κάποιος που βρίσκεται μακριά να γυρίσει γρήγορα να τραβήξει και το δικό μου σχοινί....!

Doctors Vs Dentists

Ανταπόκριση από το στρατόπεδο των γιατρών
   Ο πόλεμος έχει ξεσπάσει..από την πρώτη μέρα που πατάς το πόδι σου στη σχολή!Διασχίζεις την Μικράς Ασίας, στρίβεις αριστερά στο άγαλμα του Ιπποκράτη, νιώθεις το καθιερωμένο δέος όπως θα έπρεπε κάθε φοιτητής  της Ιατρικής, πηγαίνεις στην γραμματεία για την πολύωρη εγγραφή με τις ατελείωτες αιτήσεις και τα ακταλαβίστικα στοιχεία,κάνεις τις πρώτες γνωριμίες και άθελά σου ή μη πηγαίνεις για τον παραδοσιακό καφέ της πρώτης μέρας παρέα με 2οετείς όπου ακούς το πρώτο σου ιατρικό ανέκδοτο:
"ποια η διαφορά γιατρού-οδοντιάτρου?όλοι οι οδοντίατροι λένε οτι είναι γιατροί αλλά κανένας γιατρός δε λέει οτι είναι οδοντίατρος!"
Μμμ...όλοι στην παρέα γελούν..γελάς και εσύ χωρίς απαραίτητα να καταλαβαίνεις το γιατί..και αναρωτιέσαι μήπως δικαίως τελικά όλοι απαξιούν το χιούμορ των γιατρών..
Οι μέρες περνούν..τα μαθήματα ξεκινούν... οι γνωριμίες επεκτείνονται..και κάπου ανάμεσα στους καφέδες του πρώτου έτους διασταυρώνεσαι τυχαία με φοιτητές οδοντιατρικής..οι οποίοι κρατούν το βιβλίο της βιολογίας ΣΟΥ!Εκεί έρχεται και η πρώτη εκπληξη..σε πειράζει λίγο..γιατί ΚΑΙ αυτοί?αφού ΜΟΝΟ εμεις σπουδάζουμε ιατρική..!!και τότε βιώνεις ένα πραγματικό σοκ!
Μαθαίνεις πως το μεγάλο σχετικά καινούριο κτίριο που ορθώνεται πίσω από το ΝΑΒΟ λέγεται οδοντιατρική σχολή Αθηνών, πως το κυλικείο τους μοιάζει με καφετέρια,είναι ζεστό και κλειστό ενώ το δικό σου με τσαντίρι, πως εσύ έφαγες 3 ώρες να συμπληρώσεις τις αιτήσεις στη γραμματεία χωρίς καμία βοήθεια ενώ αυτοί μόνο μία ώρα αφού τους συγκέντρωσαν σε ένα  αμφιθέατρο δίνoντάς τους τις απαραίτητες οδηγίες,πως διδάσκονται ανατομία στο πρώτο έτος ενώ εσύ βασανίζεσαι με ψυχολογίες,φυσικές και χημείες εις διπλούν, πως έχουν οδοντιατρικό βαλιτσάκι από νωρίς και κάνουν κλινικές ενώ εσύ αγοράζεις με χαρά το πρώτο σου νυστέρι για να κόψεις κρεμμύδι!Και η σύγχυσή σου συνεχίζεται όταν μπαίνεις στο δεύτερο έτος και μοιράζεσαι μαζί τους αμφιθέατρα,όταν ο καθηγητής φυσιολογίας ζητάει συνοπτικές πληροφορίες από εκείνους ενώ εσυ βασανίζεσαι 2μιση ώρες την εβδομαδα στα απελπιστικά εργαστήρια, όταν τελειώνουν την εξεταστική ΤΟΥΣ σε δύο εβδομάδες κι εσύ σε 6-8...Ο διαχωρισμός ΕΚΕΙΝΟΙ και ΕΓΩ μπαίνει για τα καλά στη ζωή σου!Πλέον δε βλέπεις συνομίληκους σου φοιτητές οδοντίατρους αλλά ανθρωπάκια με πανοπλία άσπρης ρόμπας και όπλο τον τροχό να ζουν παρασιτικά στη ζωή σου και να απειλούν να κατακτήσουν τη σχολή και τον τίτλο του γιατρού που ονειρευόσουν από μικρός!
Έτσι μπαίνεις κι εσύ στον πόλεμο πάταξής τους και βρίσκεις κάθε λόγο να τους κατηγορήσεις και να τους απαξιώσεις...ειδικά όταν παραπονιούνται που επί ένα ολόκληρο εξάμηνο έκανες κατάληψη στο ζεστό κυλικέιο τους επειδή δεν είχες δικό σου!
Πόσο όμως βάσιμη είναι αυτή η διαμάχη??Γιατί να τρελαίνεσαι όταν βλέπεις εχθρό-οδοντίατρο μπροστά σου?Τελικά κινδυνεύεις πιο πολλοί από αυτούς ή από τους συναδέλφους-σύμμαχούς σου??
Ποιος θα σου φάει τη θέση..ο οδοντίατρος που σου τρώει το έδρανο ή ο γιατρός από τον οποίο αντιγράφεις σε μια δύσκολη εξέταση?

Ίσως τελικά να έχεις μπει κι εσύ στο τρυππάκι αυτό της απέχθειας χωρίς να ξέρεις το γιατί...Χάλαρωσε λοιπόν και αγάπησε τον οδοντίατρο..μπορεί να παίρνει πτυχίο σε λιγότερα έτη,να βρίσκει πιο εύκολα δουλειά,να ξεκινάει τη σχολή με πιο ιατρικά μαθήματα..αλλά όταν εσύ διαβάζεις ανατομία για δύο εβδομάδες εκείνος έχει 2 μέρες, θα πάρετε διαφορετικά πτυχία,δε θα εμφανιστεί μπροστά σου όταν θα ψάξεις δουλεία στην Αγγλία,δεν θα σου πάρει τη θέση σε νοσοκομείο και θα περάσει τα δικά του πάθη με το εντατικό πρόγραμμα σπουδών του..άλλωστε σε ποιον ασθενή αρέσει ένας γιατρός με χαλασμένα δόντια??σε αυτόν λοιπόν θα τρέξεις όταν πονάς ολόκληρος από πονόδοντο και δε μπορεις να κάνεις εγχείριση..και εκείνος σε εσένα θα τρέξει όταν σπάσει το χέρι του και δε μπορεί να κρατήσει τον τροχό..ανέπτυξε μία σχέση αλληλεπίδρασης και όχι ανταγωνισμού....Αγάπησε τον οδοντίατρό σου και ποιος ξέρει...μπορει τελικά να στο ανταποδώσει!

Καρναβάλι ..απο (το) σπίτι!

Τρέλα, χορό, μουσική, άρματα, στρας, χρωματιστά κοστούμια, κέφι, τραγούδια, γκλίττερ, τσίκνα, χαρτοπόλεμο και τι δεν έχει το φετινό καρναβάλι!Ζωντανές συνδέσεις από όλα τα σημεία της Ελλάδας, μουσικές εκπομπές αφιερωμένες στην χαρά της αποκρίας, φωνές και γέλια από τη γειτονιά που έχει επιδοθεί στο ψήσιμο ζουμερών κρεάτων, συνεχείς δημοσιεύσεις στο φέισμπουκ από φετινούς καρναβαλιστές, φωτογραφίες απο γελαστά κουνελάκια,παιδιά των λουλουδιών,σέξυ αστυνομικίνες, μεγάλα καπέλα και γυαλλιά καρδούλες!Η Ελλάδα γιορτάζει, τα ΜΜΕ ριχνούν λάδι στη καρναβαλική φωτιά και το "Πατρινό Καρναβάλι για Πάντα" έιναι η μαστ φράση για σήμερα!Και έτσι για μια ακόμη μέρα ξεχάσαμε το ΔΝΤ, την τρόικα, το πένθος που σκόρπισε ο θάνατος των δύο αστυνομικών, την αγανάκτηση από τις απεργίες και την αγωνία του αύριο!Η φτώχια τελικά θέλει καλοπέραση και σάτυρα όπως διαλαλούν οι δημοσιογράφοι απο τα καρναβάλικά εδάφη ή το μυαλό θέλει μια μέρα επιτηδευμένης ξεκούρασης για να κάνει απόσβεση από το καθημερινό βαρύ από τα κρατικά χρέη πρόγραμμα?
Ίσως δεν είναι μέρα για τέτοιες απαντήσεις...
Χορέψτε λοιπόν για μια ακόμη φορά, διασκεδάστε με όλη σας τη καρδιά, γελάστε, χαμογελάστε και φορέστε τη μάσκα που μόνο τέτοιες μέρες σας επιτρέπεται..τη μάσκα των ευτυχισμένων γεμάτων ανθρώπων!
Και όσοι μείνατε-μείναμε- στο σπίτι είτε γιατί το τηλέφωνο δε χτύπησε με μία πρόταση για διασκέδαση είτε γιατί μια μακράς διαρκείας εξεταστική δυσχεραίνει την προοπτική του καρναβαλιού είτε γιατί η ίωση των ημερών σας έχει βρει απροετοίμαστους και οι υπόλοιποι φίλοι χορεύουν στην πλατεία Γεωργίου...κλείστε την τηλεόραση και το φέισμπουκ που έχει γεμίσει από μη καρναβαλιστές,ανοίξτε το παράθυρο να μυρίσετε την τσίκνα της γειτονιάς, βάλτε αποκριάτικα τραγούδια, ξεσκεπάστε τα άλμπουμ των παιδικων χρόνων που η μαμά σας σάς ζωγράφιζε τέτοιες μέρες ενοχλητικά μουστάκια με το μολύβι της ή τα κοριτσάκια προσπαθούσαμε να σταθούμε υπό το βάρος της μπανέλας για τη στολή της πριγκίπισσας του χιονιού και ετοιμάστε από τώρα στολή για του χρόνου!Άλλωστε το μη καρναβαλίζειν ...εστί φιλοσοφείν!Καλή αποκριά!!
υγ1:καλή επιτυχία εκεί κάτω στη Σάμο..ελπίζω η πλατεία να γεμίσει με κομφετί και τα ೭೦೦ σουβλάκια να γίνουν ανάρπαστα!
υγ2:όσοι είναι μακρία να γυρίσουν γρηγόρα παρέα με λατρεμένα παϊδάκια..!

φτου...και βγαίνω λοιπόν!

Οι μέρες,τα χρόνια,οι μήνες περνούν...ο γέρο-Χρόνος αλλάζει τις σελίδες στο βιβλίο της ζωής αδίστακτα και υπομονετικά...ζούμε,βλέπουμε, αισθανόμαστε, ακούμε , αγγίζουμε, μαθαίνουμε και συνεχίζουμε να περπατάμε πάνω στο συναρπαστικά τεντωμένο σχοινί της ζωής χωρίς να κοιτάμε πίσω...κρύβουμε κάτω από τη σκόνη της λήθης εικόνες,γεύσεις,στιγμές,όνειρα σαν τις φωτογραφίες στο παλιό σεντούκι της γιαγιάς...
Έτσι μάθαμε απο μικροί..να κρύβουμε...να κρυβόμαστε.....
Όταν η μαμά μας κράτησε το χέρι στο δρόμο προς το νηπιαγωγείο μας συμβούλεψε να είμαστε φρόνιμοι και υπάκουοι, να κρύψουμε τη σκανταλιά μας।Αργότερα στο σχολείο κρύψαμε την επιθυμία να μην σηκώσουμε το χέρι, να βγούμε στην αυλή,να κρατήσουμε το διάλλειμμα όλη την ημέρα।Μπήκαμε στην εφηβεία και εκεί που πιστέψαμε πως είμαστε ικανοί πια να μην κρυβόμαστε και να εκφραζόμαστε, φωνάξαμε στην μάνα που μας πίεζε να διαβάσουμε,αντιμιλήσαμε στον καθηγητή που απαίτησε ησυχια υπό την απειλή της αποβολής αλλά κρύψαμε το χαμόγελο όταν συναντούσαμε τυχαία στους διαδρόμους τον κούκλο του διπλανού τμήματος, τρέξαμε να κρύψουμε τα "απαίσια" σημάδια των εφηβικών ορμονών και γράψαμε την πιο κόσμια έκθεση στις Πανελλαδικές βασισμένη πάνω σε παρωχημένα και βαρετά μοτιβα।Έτσι ικανοποιήσαμε τον απαράβατο κανόνα του φιλολόγου...κρύψε τις τρελές πρωτοποριακές επαναστατικές και αυθόρμητες σκέψεις σου!Κρύψαμε λοιπόν τον νεανικό μας αντιδραστικό παλμό στη σκιά ενός καλού βαθμού!
Δεν φταίμε εμείς...
ούτε η μαμά φταίει, ούτε και ο δάσκαλος....έτσι έμαθαν και αυτοί....έτσι θα μάθουμε και εμείς στα παιδιά μας...
Έρχονται όμως στιγμές που θα θέλαμε όλοι μας να σταματήσουμε να παίζουμε κρυφτό με τη καθημερινότητα,το παρελθόν και τις σκέψεις....άλλοι γράφουν μουσική, άλλοι ζωγραφίζουν, άλλοι συνθέτουν ποιήματα, άλλοι σηκώνουν το ακουστικό και παίρνουν απαγορευμένα νούμερα...πώς θα ήταν άραγε η ιδέα ενός ιστολογίου??ας δοκιμάσουμε...έτοιμοι?μετρήστε μέχρι το δέκα και
φτου και βγαίνω!