Κάσπερ,αγάπη μου!

Φαντάσματα!Ποιος τα είδε-μάλλον δεν τα είδε- και δεν φοβήθηκε!Πάντα κοιτάω το κρεβάτι μου πριν κοιμηθώ...κι αν κρύβεται κανένα τέρας από κάτω?Η ώρα είναι 3 τα μεσάνυχτα και κάθομαι στο κρεβάτι  μπροστά από το laptop...έχω κλείσει τα φωτά και το μόνο που φαίνεται είναι το μικρό κεράκι κάτω από τον καθρέφτη και η οθόνη του υπολογιστή.Κανονικά σε ένα τέταρτο το σπίτι πρέπει να έχει γεμίσει με μικρά ανθρωπάκια ντυμένα με άσπρα  σεντόνια που πετούν ανέμελα στην σκοτεινή ατμόσφαιρά του  και κάνουν γύρους μέχρι να σβήσουν το κεράκι.Είμαι ανυπόμονη..μετά τη χθεσινή τρομάρα όλων μας όταν ο καθένας εξιστόρησε τη δική του τρομακτική ιστορία και το φόβο που πήραμε όταν η μεγάλη εξώπορτα της πολυκατοικίας έτριξε απειλητικά, αποφάσισα να αντιμετωπίσω την παιδική μου αυτή φοβία!Πήρα κοντά το κινητό μου,μία κάμερα,το αγαπημένο μου αρκουδάκι για αγκαλιά και προετοιμάστηκα ψυχολογικά ...Που θα πάει..ένα τέταρτο ειναι,θα περάσει!

Η ώρα περνάει βασανιστικά..οι δείκτες του ρολογιού κινούνται αργά και σταθερά σαν κάτι να τους εμποδίζει.Πίστευα πως το δευτερόλεπτο έχει απειροελάχιστη σημασία στο ατέλειωτο καθημερινό χρονοδιάγραμμα,όμως τώρα βρίσκομαι ακόμη στο πρώτο λεπτό αναμονής...Παρατηρώ τις σκιές του δωματίου όπως κινούνται πάνω στους τοίχους,τα επίπλα και τα παράθυρα..το κεράκι τρεμοσβήνει,λες και κάποιος απαλός άνεμος το αγγίζει και το βαρύ πέπλο της νύχτας θέλει να έχει κυρίαρχη θέση στο δωμάτιο.. Ησυχία..το μόνο που ακούγεται είναι το θρόισμα των φύλων και το παλιό πατζούρι που τρίζει...Οι ήχοι της φύσης έχουν εξαφανιστεί σαν να προετοιμάζεται όλη η ατμόσφαιρα για την είσοδο των πνευμάτων στο γήινο κόσμο..τρομακτική γαλήνη..ο ήχος του ρολογιού ακούγεται αχνά και ο αντικατροπτισμός της φλόγας στον καθρέφτη παγώνει.. έτσι απλά...

3:02..μόνο δύο λεπτά πέρασαν..κι εγώ κάθομαι στην ίδια θέση..ακίνητη και αμίλητη..με το βλέμμα προσηλωμένο στο κενό..μόνο η μνήμη μου διαταράσσει την πλαστικότητα των πραγμάτων..ξεφυλίζει σελίδες του παρελθόντος στο βιβλίο της ζωής..χρόνια πριν..τότε που μαζευόμασταν όλοι μαζί σε στενά σκοτεινά σοκάκια του χωριού και παρατηρούσαμε τις νυχτερίδες που πετούσαν μέσα σε παλιά γκρεμισμένα σπίτια..Πλάθαμε με το μυαλό μας και όσα είχαμε ακούσει, ιστορίες για φαντάσματα,στοιχειωμένες γειτονιές με φωνές,πνεύματα που ζητούσαν εκδίκηση και νεκρά παιδιά που απαιτούσαν επαναφορά στον κόσμο των ζωντανών..οι πιο γενναίοι πήγαιναν στο νεκροταφείο,τότε που το φεγγάρι ήταν μεγάλο και φώτιζε το δρόμο τους..καθόταν πάνω από τα μνήματα και περίμεναν να δουν μια σκιά,να ακούσουν μια τρεμάμενη φωνή,να νιώσουν το άγγιγμα μιας αόρατης παρουσίας..Φόβομουν τότε,πολύ φοβόμουν..ποτέ δεν εκλεινα τα φώτα στο δωμάτιο πριν κοιμηθώ,ποτέ δε σηκωνόμουν το βράδυ να πιω νερό μήπως διασταυρωθώ τυχαία με τα περίεργα αυτά πλάσματα..κι όταν ο ήχος από τη βρύση που τρέχει,από τους λύκους στο βουνό και από το χαλασμένο πατζούρι του διπλανού σπιτιού διατάρασσαν την ησυχία της νύχτας..έμπαινα κάτω από το πάπλωμα,έκλεινα τα αυτιά μου και ευχόμουν η νύχτα να τελειώσει γρήγορα....

Ακόμη το τέταρτο δεν έχει περάσει.Αποφασίζω να σηκωθώ από το κρεβάτι.Στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη.Κοιτάζω το είδωλό μου.Η όψη μου είναι τρομακτική με το λιγοστό φως του δωματίου..τα μάτια μου ανήσυχα,απορημένα,φοβισμένα..Δεν είμαι ίδια όπως όταν αντικρύζω το πρόσωπό μου τις ώρες που το φως του ήλιου διεισδύει βασανιστικά στο δωμάτιο υπερνικώντας ακόμη και τις βαριές κουρτίνες..ίσως φταίει η αγωνία μου,ίσως η κούρασή μου λόγω περασμένης ώρας,ίσως η παιδική μου φοβία για τα φαντάσματα..και τότε βλέπω ένα..και άλλο ένα..και από δύο γίνονται 3 και 4 και καλύπτουν όλη την οπτική επιφάνεια του καθρέφτη..είναι πολλά,στέκονται απειλητικά πάνω μου,δίπλα μου,τυλίγονται μέσα στα μαλλιά μου και κάνουν γύρους το σώμα μου...Δεν είναι άσπρα,δε φορούν σεντόνι,δε κάνουν περίεργους θορύβους..είναι παλιές γνώριμες εικόνες,πρόσωπα,σκέψεις,γεγονότα που έχω συναντήσει σε ένα παλιό μονοπάτι του χρόνου....είναι τα δικά μου φαντάσματα....

Όλοι μας έχουμε φαντάσματα...ζούμε σε μία πόλη που τα φαντάσματά της είνα περισσότερα από εμάς..στοιχειώνουν τη ψυχή μας,κρύβονται για πάντα εκεί και εμφανίζονται απότομα διαταράσσωντας την ηρεμία της καθημερινότητας θέλοντας να ασφαλίσουν την ύπαρξή τους..Πρώην φίλοι,σύντροφοι,συνεργάτες,υποσχέσεις που δε τηρήθηκαν ποτέ,λόγια που άγγιξαν τη γοητεία του ψέματος,ανεκπλήρωτες επιθυμίες και ανάγκες,παλιοί έρωτες που διαγράφηκαν με ένα κουμπί του κινητού,παλιές αγάπες που ποτέ δεν απέκτησαν την υπόσταση του πραγματικού,τύψεις και ενοχές,αποτυχίες που θελήσαμε να σβήσουμε,όνειρα και ελπίδες που κατέρρευσαν,καφέδες που δεν ήπιαμε ποτέ,τηλέφωνα που δε σηκώσαμε,χαμόγελα που δε χαρίσαμε όταν υπήρχε ανάγκη..όλα είναι εκεί..γεμίζουν το στοιχειωμένο σπίτι της ψυχής μας και μας φορτώνουν με ένα βάρος ασυνείδητο και αδικαιολόγητο..κρύβονται καλά..όταν όμως η ευτυχία των στιγμών μας,τα όνειρά μας και η αφέλεια της χαράς μας οδηγούν έξω να τα γιορτάσουμε,τότε βρίσκονται εκεί..στα πιο τυχαία σοκάκια της μεγαλούπολης,στα πιο ασυνήθιστα μέρη,στις πιο απρόβλεπτες εικόνες,στις αινιγματικές συμπτώσεις της καθημερινότητας που μας τραβούν πίσω στα αναπάντητα ερωτήματα του τότε...

Όλοι μας ζούμε με τα δικά μας φαντάσματα λοιπόν..δε φεύγουν..μόνο εξαφανίζονται προσωρινά..Η ψυχή μας κουβαλά σε κάθε μικρή μας στιγμή,ανάγκη και επιθυμία ένα μικρό κομμάτι του τότε άλλοτε γιατί ποτέ δεν απαντήθηκε κι άλλοτε γιατί δεν έπρεπε να απαντηθεί.Βιώνουμε καθημερινά το φόβο της εμφάνισής τους στην ηρεμία του σήμερα και διστάζουμε να τα αντικρύσουμε στα μάτια όταν τα βήματά μας μάς οδηγούν σε εκείνα..Φαντάσματα του παρελθόντος..φαντάσματα της ψυχής και του μυαλού..φαντάσματα που όσο ακίνδυνα κι αν φαίνονται, η θύμισή τους,η συνάντησή τους και η αόρατη παρουσία τους μας γεμίζει ανασφάλειες,άγχος και μια ατέρμονη καχυποψία...φαντάσματα που κυκλοφορούν στα μονοπάτια του μυαλού μας και στοιχειώνουν αποφάσεις και σκέψεις μας...

Τα φαντάσματα της ψυχής μας είναι περισσότερο επικίνδυνα σε σχέση με τα άσπρα τερατάκια της αθώας παιδικής ηλικίας που φτερούγιζαν στην φαντασία μας..τα φαντάσματα του τότε δεν κυκλοφορούν μόνο το βράδυ αλλά φέρνουν βόλτες το μυαλό μας κάθε ώρα και κάθε στιγμή επηρεάζοντας  τα όνειρα του παρόντος...κουβαλούν φοβίες και ενοχές,ανεξίτηλα χαραγμένες στο δέντρο της πνευματικής μας ζωής...δεν φεύγουν εύκολα...θέλει προσπάθεια,δύναμη και θάρρος για να αντιμετωπίσουμε στιγμές του παρελθόντος που φράζουν απειλητικά μια εφήμερη ευτυχία..αρκεί να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη της ψυχής μας,να κλείσουμε τα μάτια σε κάθε φόβο μας,να ανακαλέσουμε ό,τι μας κρατά σφιχτά δεμένους πίσω και να οδηγήσουμε τα παράξενα αυτά πλάσματα στο να εξατμιστούν απαλά στην ατμόσφαιρα της συνείδησής μας χωρίς να αφήσουν κανένα σημάδι ύπαρξης πίσω τους...

'Οσο για μένα...μπορεί το τέταρτο να πέρασε,να ένιωσα τα ψυχικά μου φαντάσματα να με αγγίζουν και να τα πολεμώ,να έσβησε το κεράκι,να έκλεισαν τα μάτια μου κάτω από τις βαριές κουρτίνες του ύπνου,να άπλωσε η νεράιδα της νύχτας το αραχνούφαντο πέπλο της σε κάθε γωνιά του δωματιόυ και να έστειλα τη φαντασία μου να βουτήξει στο μαγικό ποτάμι των ονείρων...όμως εκείνα τα φαντάσματα που απο μικρή φοβόμουν,με τα άσπρα φορέματα και τις τρομακτικές φωνές,με την ανατριχίλα που μου προκαλούσαν σε όλο μου το κορμί και με τις πιο περίεργες συνήθειες δεν εμφανίστηκαν ποτέ!Δε γίνεται 19 ολόκληρα χρόνια να πιστεύω σε αυτά και να μην υπάρχουν...Ραντεβού λοιπόν μέχρι το επόμενο βράδυ στις 3...που θα πάει...ο μεγαλύτερος καθρέφτης που αγόρασα θα τα αποκαλύψει!

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που μοιραστήκαμε τους φόβους μας όταν η πόρτα έτριξε,το κουδούνι της εξώπορτας έκανε περίεργους θορύβους, η σκιά στον τοίχο ήταν διαφορετική και μερικά όνειρα βγήκαν αληθινά....μέχρι την επόμενη φορά που θα εξιστορήσω τις εμπειρίες μου...να έχετε καλούς και ήσυχους ύπνους!