Συνδικα(ιο)λίζομαι...

Είμαστε ό,τι λέμε,ό,τι σκεφτόμαστε,ό,τι τρώμε,ό,τι γράφουμε,ό,τι αγαπάμε και ό,τι δηλώνουμε...είμαστε όμως ό,τι ψηφίζουμε?Οι φίλοι μας,οι απόψεις μας,οι σύντροφοί μας,η οικογένειά μας,οι δηλώσεις μας και οι συνήθειές μας έχουν κάτι μικρό από το εγώ μας..πόσο όμως η ψήφος μας αποτελεί κομμάτι της προσωπικότητας και του εαυτού μας?ψηφίζουμε ανάλογα με ιδέες που μας γαλλουχήθηκαν από την παιδική ηλικία,από προσωπικό συμφέρον,έπειτα από προσεκτική βάσανο συγκυριών και γεγονότων, ή απλά θέλουμε να δηλώσουμε λάτρεις ενός συγκεκριμένου lifestyle αντιγράφοντας στοιχεία που θα μας ταυτίσουν μαζί του?

Από μικρή κλέβοντας εικόνες από τις ειδήσεις των 8,εύκολα πολιτικά άρθρα από την εφημερίδα του μπαμπά και λόγια από κομματικούς τσακωμούς στο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι είχα την αίσθηση πως πίσω από την γοητευτική λέξη του συνδικαλισμού, όχι τόσο της πολιτικής, βρίσκεται βαθιά κρυμμένη η έννοια του δικαίου που αιώνες οι αρχαίοι ρήτορες πάσχιζαν να ορίσουν και να αναδείξουν σε "χρυσές" εποχές της ανθρωπότητας..Μεγαλώνοντας, βιώνοντας την καθημερινή πολιτική προπαγάνδα στην τηλεόραση,στο δρόμο και σε κοινωνικές δραστηριότητες, μαθαίνοντας  αδρά κομμάτια ιστορίας σε βαρετές σχολικές ώρες ,ακούγοντας παλιές ιστορίες εξορίας και απομόνωσης και ζώντας την καθημερινή αγανάκτηση άρχιζα να αμφιβάλλω για το πόσο το να συνδικαλίζεται κάποιος αποτελεί σημάδι τιμιότητας και επιτηδευμένης απλόχερης προσφοράς βοήθειας...σίγουρα όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι μαζί μου...

Βρίσκομαι σε ένα μεταίχμιο ηλικιών..αφήνω πίσω μου τη δεκαετία των πρώτων χρόνων της εκ-παιδευτικής (με όλη την έννοια της λέξης θέλω να πιστεύω) ζύμωσης και των τελευταίων χρόνων της αντιδραστικότητας,της φλεγόμενης ανάγκης για επανάσταση και της γοητείας της πρώτης ψήφου...μπαίνω σε μία δεκατία που η αποφάσεις μου πλέον αντηχούν στην κοινωνία και οι επιλογές μου στον πολιτικό,εργασιακό και οικονομικό τομέα δεν συγχωρούν λάθη αφέλειας και αμάθειας..

Η γενιά μας ζει ένα κρίσιμο σημείο καμπής  της χώρας..σηκώνει το βάρος του οικονομικού χρέους  των πατεράδων,των σπαταλών,των σκανδάλων και την ανέλιξης του αμοραλισμού,της έννοια του "μέσου" και του συμφέροντος...κουβαλά όμως και στην πλάτη της την ηθική συνείδηση των ένδοξων γεγονότων του Πολυτεχνείου,την σημασία της πάταξης ενός χουντικού καθεστώτος και την αναγκαίοτητα της διατήρησης του ελεύθερου,του δημοκρατικού και του ανεξάρτητου..ο νέος σήμερα αμφιταλατεύεται ανάμεσα στη διαγραφή των δυσάρεστων μνημών της προηγούμενης γενιάς και στην ανάγκη υπεράσπισης των αξιών που αυτή κέρδισε..τελικά τι θα κάνει?θα απαλείψει κάθε επαφή με το παρελθόν θέλοντας να μη διαταράξει την ηθική και κοινωνική  ακεραιότητά του ή θα πολεμήσει όλους αυτούς που συνεχίζουν το θέατρο του παραλόγου και του ψέμματος?θα ενδυθεί τη δικαιολογία της πρώιμης και αζύμωτης σκέψης, συνεπαρμένος απο τη δόξα του εμπορικού Lifestyle και της άγνοιας όπως καλά προβάλλεται από εισαγώμενες νοοτροπίες ή θα γίνει φερέφωνο παραδοσιακών παρωχημένων ιδεών πιστεύοντας που αποτελεί την αλλαγή?

Μικρά ερωτήματα με μεγάλες ίσως απαντήσεις..αν όντως υπάρχουν απαντήσεις σε μία γενιά που αρνείται να θυσιάσει 1 κυριακάτικη ώρα να προσέλθει στην κάλπη,να γυρίσει το τηλεκοντρόλ στην ομιλία του πρωθυπουργού,να διαβάσει την πολιτική στήλη της εφημερίδας και να μην δηλώσει απλά "ΔΓ\ΔΑ" σε μία πολιτική δημοσκόπηση αποποιούμενος τις ευθύνες της πολιτικοποίησής του..Οι πολιτικοί του σήμερα δεν εκφράζουν το νέο..δεν αγγίζουν τις ανάγκες ενός παιδιού που θέλει να ακούσει πως ο κύριος με το ακριβό κοστούμι πάνω στην εξέδρα υπερασπίζεται το δικαιό του,το εργασιακό του μέλλον και την πνευματική του ευτυχία και όχι την σταθερότητα της δικής του θέσης και  μίζας ...οι νέοι βλέπουν τον συνδικαλιζόμενο με σβησμένο φωτοστέφανο φτιαγμένο από ατόφιο χρυσάφι που έχει αποκτηθεί από εγκλήματα της δικής του νοημοσύνης  και των δικών του αναγκών ..

Και πόσο συγκεκριμενοποιούνται και αυτοπροσδιορίζονται οι παραπάνω απόψεις και προβληματισμοί στον συνδικαλιστικό χώρο του Πανεπιστημίου!..η αδιαφορία της πλειοψηφίας του φοιτητικού συνόλου,η μειωμένη προσέλευση και απαρτία των γενικών συνελεύσεων,οι άπειρες ώρες πολιτικών τοποθετήσεων που οδηγούν σε αποφάσεις που επί το πλείστον δεν ευχαριστούν το φοιτητικό σύνολο,η επαναλαμβανόμενη έκθεση απόψεων και επιχειρημάτων από ίδια άτομα,στο ίδιο ακροατήριο με την ίδια κατάληξη και η "χώνεψη" της αδικίας και της ήττας με τη βία, προβάλλουν τη γενικότερη συνδικαλιστική νοοτροπία της νεολαίας..τελικά ο φοιτητής πώς ψηφίζει(αν ψηφίσει)?ανάλογα με οικογενειακά ιδεολογικά κατάλλειπα που κακώς εθιμοποιούνται με το πέρασμα των χρόνων,ανάλογα με την παρέα,τον συμφοιτητή που τον βοήθησε στο δύσκολο μάθημα,την ωραία της σχολής,τον φοιτητή-συνδικαλιστή που γοητεύει με τις πράξεις  και το χιούμορ του,την παράταξη που προσφέρει εύκολους τρόπους,φθηνά πάρτυ και εκδρομές,την λαϊκιστική παγίδα της επανάστασης πίσω από βίλλες,ακριβά αυτοκίνητα και εξασφαλισμένες καθηγητικές θέσεις ή την τελευταία του ελπίδα για ανατροπή,αλλαγή και δικαιοσύνη...Μάλλον η απάντηση δεν είναι και τόσο δύσκολη...

Παράξενοι λοιπόν καιροί...το ζήτημα είναι ο νέος μέσα από το καθημερινό φορτωμένο πρόγραμμα από άγχος,ανάγκες,υποχρεώσεις και αβεβαιότητα για το μέλλον, να πιστέψει πως μέσα από τον υγιή συνδικαλισμό και την ορθή πολιτική σκέψη που λίγοι εκφράζουν, μπορεί η κοινωνία μας να οδηγηθεί σε καρποφόρα μονοπάτια και γνήσιους αγώνες...και όσο υπάρχουν άνθρωποι που ένα ζεστό απόγευμα της άνοιξης, δίπλα από τα πουλιά που κελαηδούν και τα λουλούδια που ανθίζουν μας κάνουν να βλέπουμε μέσα από τα μάτια τους και το ίδιο το δίκαιο να ανθίζει,τότε αξίζει να αγωνιστούμε γι' αυτό κι ας μην είμαστε Μεγάλοι...